Kayıp

Ne kötü bir buluta sarılamamak

Çünkü biliyorsun ki ancak bunu yaparsan içindeki şefkatle tanışacaksın

Yokluğu sarmak gibi bir doyum, sana hakkında bildiğinden çok daha fazlasını anlatır

Bir buluta sarılmazsan seninkinden daha naif bir yürekle karşılaşmayacaksın

Belki ömür boyu

Ve aklından akan nehirleri denizlerle buluşturamayacaksın 

Bir mektubun, adresine ulaşmamasına benziyor bu

Çığlığının yankısıyla yönünü kestiren yabani bir kuş gibi sözcüklerini sırtında taşıyabilir misin kilometrelerce?

Sesin bir yere çarpmadığında nerede olduğunu nasıl anlayabilirsin?

Ç. 

Hemingway'den sonra

Tüm canlılar sadece bir duyguda eşitleniyor: "gerçekten sevilmek istediğinde" Tanrıya en yakın olunan an sevilme arzusu duyduğumuz o an. Ancak sevilmeyi bilmek diye bir şey var ki bu sevmeyi bilmekten daha zor. Çünkü ne yapacağını sana hiç kimse öğretemez. 

Ç. 

Bugün yanında uyandım

Şimdi sabah oluyor yanı başında

Aramızdan iki etin birbirine yaklaştığında yayabileceği en güzel koku yayılıyor

Bütün camlar açık

Sabah, meltemini boşalıyor uyku sersemi içimize

Gebe kalıyoruz özlemlere böyle

Beyaz teninin üzerindeki kızıl lekeler, masallarda geçen karla kaplı kuzey ülkelerinin köylerindeki ahşap evler gibi dizilmişler yan yana

Hep mutlu sonla bitmek zorundaymış gibi bu yüzden beden dilin

Terinden hep güzel sözler akmalı senin

Rüzgarla, omzunun üzerindeki ayva tüyleri dans ediyor güneşi selamlarcasına

Akşamdan kalma saçların dünün hikayesini taşıyor hala

Birazı yatağa dağılmış

Gözkapaklarının yüzüne yaslandığı köşelerde çapaklar var. 

Rüyalarından kıyıya sürüklenmiş 

Birer kola kutusu, ambalaj kağıdı gibi karşı kıyıdan hikayeler, hayatlar taşıyorlar

Anlatıyorlar unutmamak için

Ensenle omzun arası ıslak

Biraz ağzından sızan beyaz ifrazat

Bozulmasın diye tuzlanmış soluğun 

Hiç yara olmamalı içinde

Yara olmamalı hiç

Yoksa öylesine yakardı ki dokunduğu yeri

Ellerin yanağının hemen yanında duruyor

Yenmiş köşeleri tırnaklarının hep yaralı ellerin biraz

Vücudun hiç iyileşmeyen bir yer taşıyor

Yarayı bilmek iyi geliyor sana

Her akşam yeniden kanatıyorsun iyileşmeye çalışan hücrelerini

Bu yüzdendir en çok bana dokunduğunda ellerin, ölümden dönüyor yaşama ihtimallerim

Dudakların han kapısı gibi mühürlü ve kararlı

Başında yüz bin asker

Koyvermek istese de sözcükler

O kapının ardında akıbetini bekler

Ben kırıp da girmek isterim tufan gibi öfkeli bir açlıkla içeri

Her defasında kalırım yenilginin tam da ortasında

Bir zümrüt uyumakta kaşlarının altındaki çukurlarda

Üstü karlarla kaplı 

Bütün askerler o zümrütü korumaktalar aslında

Beklerim kısacık da olsa gözlerimi kamaştırmasını gün aydınlandığında

Kurşuni yeşilinin acımasızca

Bin kere daha saçılır öfkelerim ortalığa

En çok o öfkenin  içinde aşığım sana

Çatışmanın ortasında

Silahını düşüren asker gibi kabul etmiş yenilgiyi

Ve can çekişirce çırpınır yaşamaya

Güneşin kızıl parmakları değiyor kirpiklerinin ucuna

Birazdan yine başlayacak öğrenilmiş bir ayinle yarına olan ibadetim

Dilime aynı dualar takılacak

Az sonra bedenin yatağın diğer tarafına taşınacak 

Kollarını dolayacaksın belime 

Sevişecek önce diken diken olmuş tüylerimiz

Derinin altına geçecek arzuyla karışıp 

Yüzüme vurduğunda tuzlu soluğun

Bütün kutularda kaybolacağım şimdi 

hepsine bir kılıç saplansa da

Ben o kutudan çoktan çıkmış olacağım çarçabuk

Bu illüzyonu öğrenmek değil midir aşk?

Hiç ölmeyen o güvercin olabilmek

Her defasında ölüp ölüp yeniden dirilmek?

Ben sihri öğrendim işte. 

Sevgilim, mektup arkadaşım, 

Ölümcül sarılışım, düşüşüm kalkışım, dönüşüm varışım, mahşerim yanışım,

Yol arkadaşım

Gün, aydınlık olsun. 

Ç. İst'3'7'17