Yeksan

Yanacağımızı bile bile yine yürürüz ateşe. Kaderin ne göstereceğini bilme şansımız olsa dahi öğrenmez, körü körüne yanmayı seçeriz; rezil rüsva, per perişan, düşe kalka. Ama kalkmadan da her daim belli bir seviyesinde yerin. 

Hayatta kalabilmek için, son kurşunu da başkalarının hatalarına sıkan insanlar ömürlerini uzatmak için bizimkinden çalarlar. Önce saçlarımızı okşarlar, her şey o yattığımız dize alçalmakla başlar. Saçlarımızı okşatmak için yattığımız kucak giyotine dönüşür bir gün. Bir gün herkes celladına aşık olur. 

Ç.

 İst’ 10’7’18