iksir

Bir aşkın en güzel yanı seni ölümsüz olduğuna inandırması belki de. Ayrılık sonrası çektiği deve yüküyle acıyı düşününce insan hiç ölmeyecekmiş gibi davrandığı zamanları hatırlıyor. En çaresiz zamanlarında,ömrünün geri kalanı hakkında hiç bir fikri olmamasına rağmen bütün evrene yetecek kadar çileyi sahipleniyor. Bu, ölümsüzlük iksirinden içmek değildir de nedir? 

Aşk... Aşk, uyuşturuyor. 

Yağmalıyor sersefil. Bitmeyen bir hayata inandıran saadet zincirini boynuna doluyor. O hayatta seni hurilerin ve sayısız güzelliklerin beklediğini anlatıyor; inandıkça daha çok bağlanıyorsun. Bir ayrılığı göğüsleyecek kudrete geldiğinde, ceplerinden çıkardığın acılarla can hıraş giriyorsun bu harbe, yarın hayatının son günü mü? Kimin umrunda! Ölmeyeceksin sen, acın öylesine kalın bir kabuk örmüş ki etrafına ecel bile yaklaşamıyor yanına. İşte sen böyle bir sarhoşlukta bir sonraki mutluluğa kadar lübnen galipsin hayat karşısında. 

Ah Aşk, nelere kadirsin. Hathor'un elinden bir  simya yahut Afrodit'in başdöndürücülüğünden bir tezahürsün aklımın tıkanmış yuvalarında. Her arafta beni bir simuzer olduğuma inandırıyorsun. Bir intihar timi, bir büyük söz, bir büyük lokma, bozulmuş bir yemin gibi dilimin ucunda her gün bir yasak elma. 

İst' 30'12'16

Ç.