Bir yaz gecesi duası

Ayaklarına baktı

Hangi ayağı sağ, hangisi sol ayağıydı anlayamadı, birbirine dolamıştı ayaklarını

Metrelerce yüksekteydi aklı 

Gözleri yere çakılırcasına ayaklarına bakıyordu öyle uzundu ki bu mesafe algılayamıyordu

Güvercin sesini duyduğunda güneşin doğmak üzere olduğunu anladı

Gün ışımıştı sahi

Günün en güzel saati seher vakti

Güvercinlerin uğultusu ve ıslak iskele kokusu, elbisesine düşen çiğin nemi

Ve şehrin kimsesizliği

İçinden aynı duayı etti yine

" kimse uyanmasa keşke"

Zaman burada asılı kalsa

Gökyüzündeki acaip renk gümüşten maviye çalmasa

Güvercinlerin uğultusunu serçe sesleri almasa

"Biz böyle iyiyiz" dercesine, ayaklarına baktı yeniden

Biraz yol almıştı sanki 

Ayaklarına dikkatle bakmak sabahın fikriydi

Ve telaşların tümü sabahın eseriydi

Gecelerden kimsenin beklentisi yoktu

Sabahın, tüm açlıkları doyurmak gibi bir görevi vardı

Bir "sabah" olmak istemezdi seçim şansı olsa

"Gece" olmayı seçerdi

Geceler sadece aşıkları ve başıbozukları ağırlardı 

Bir de kayan yıldızları yolculardı

Gece olmak kolay işti

Işıkları yanan evlerde herkes başının çaresine bakardı

Yıldızlarla birlikte avareydi geceler

Ayçiçek tarlalarında aşıklar buluşurdu

Gecenin şahitliği her coğrafyada kabul olunan bir şeydi

Geceleri tarlalarda buluşan o aşıklar için, 

Cömertti gökyüzü

Göğsünden serperdi yaldızlı taşları üzerlerine

Hala temas etmemişse iki dudak birbirine

Böylesi bir şölenle kavuştururdu onları işte

Öyle gecelerde az söz konuşulurdu

Uzay boşluğunda görünürdü sesler

Aşıklar bilirdi " hoyratça kullanılmamalı kelimeler"

Susardı aşıklar

Bir bakış, bir dokunuş büyük sözler ederdi

Öyle gecelerde verilen sözler tutulurdu

Düşündü bir bir

Aklının bir kısmı hep olanla olmayanı tartardı adaletle

Hırsızlığı bilirdi aklının hırçın yeri

Vurup kaçacak, çalıp çırpacak ihanetlerle doluydu mola yerleri

Uykulu da olsa durmazdı yolda giderken

Mola yerlerinde yalanlar çabuk kaynaşırdı

Bilirdi, pas geçerdi o yüzden

Hep kendinden emin , sıfır hatayla yaşayamazdı hayatını

Sadece ayaklarına baktığında doğru cevabı vermek, kendine getirmiş sayılmazdı onu. 

Bildiklerini, bilmediklerinin yanında yakıverdi

Hayat daha güzel olmuştu böyle

" Acı çekmek değil mesele, beni asıl mahveden ümit etmek" demişti şair

Bilmedikleri ay gibi parlıyordu gökyüzünde

Sabaha karşı o bankta oturmuş

Ayaklarıyla arasındaki mesafeyi düşünürken

Karşıda yanmakta olan gemilere baktı

Sevgili bilişsel davranışları sabahı körleştirircesine tütüyordu

Gemiler yanıyordu

Kimsenin umrunda değildi

Bir grup başıbozuk bildiklerini yakıp küllerini nehre bırakmıştı

Bu, öfkesine yenilen her bitişin ritüeliydi artık

Serçeler dallarda yerlerini almıştı

Birazdan uyanırdı şehir

Batan geminin falları

Çıkmıştı işte

Gün aydındı

Bilmemeye uzanıyordu sol yanı

Bilmemek, huzurlu nazende bir kadındı

Öptü saçlarından

Tastamam olmuştu şimdi

İğnesini bırakan arı gibi öleceğini sanırdı bildiklerini unuttuğunda, ölmemişti. 

Fikrine taze ekmek kokusu karıştı

Ellerini birbirine kenetledi

Doğrulttu hafifçe belini

Yıldızlar aşıklar gitmişti çoktan

Sabah, öylece gelip oturmuştu yanı başına. 

Ç. 27'6'17

Duruşma

 Avuçlarınızın arasında tuttuğunuz size en güzel kıyağımızdır bayım

Zihninizden içeri sızar

Oluklara yerleşir

Düşünceyi kitler

Size bu dünyada bir cennet vaat eder

Bileğinizin güreşindeki kazanma arzusu

beyninizin kaybetme eğilimine vaaz eder

Sabah uykularına bahar düşmüştür artık

Daha kaç çiçeğe bulaşması gerek arının düşünürsüniz

Bala lezzet veren şey ihanettir oysa

Çiçekler bu yüzden ölür bayım 

Endişe gözbebeklerinizde büyür

Yakışıverir ne giyse üstüne

Olmayanı oldurur

Ölmeyeni öldürür de

İncir çekirdeğinin içindedir tasalarınız

Her gün kucak dolusu hafriyatlar çıkartırsınız

Aşk sizi bir bisiklette arkadan tuttuğuna inandırırken, aslında çoktan bırakmış olan o güven mekanizmasıdır

Ve siz aslında onun tuttuğunu sanarak kendi başınıza almışsınızdır yolun büyük bir kısmını

Nereden baksan büyüleyici

Ela değildir o göz misal, artık yeşildir

Bardağın dolu tarafının misafirliği bitmesin istersiniz

Ona yatak döşek serersiniz

Evrenin oluşumuna dair her şey daha bilinmezdir

Umrunuzda olan bayım, umursamazlığınızdır

İlk kez böylesine ürperir olmuştur tüyleriniz

Yüksek bir yerden atlasanız düşmeyeceğinize inanırsınız

En son böyle bir masalda uyuyakaldığınızda çocuktunuz

Sonunu hiç duymadığınızı hatırlarsınız

Adımları geri geri giderken nasıl yaklaşır bir insan aleve?

Neden tenhalar hep yanık et kokar, anlarsınız

Veda mektubundan hallice merhabaların içinde

Bu gidişata müdahele etme şansınız da yoktur üstelik

 ip üstündeki cambaz gibi, heyecana komşu olmanın sandığınız gibi imkansız olmadığını görürsünüz işte

Hilesini biliyorsunuzdur artık sihirbazın

Tavşanın şapkanın içine nasıl girdiğini yakalamıştır gözleriniz

Bir daha asla seyirci koltuğunda oturamazsınız

Oyunun içindesinizdir artık

Kanın, gözyaşının ve yaranın içinde

Biçimsiz bir kullukla

Orta yere çöken hüzne

"Neden gelmeden aramadın" diyebilir misiniz?

Diyemezsiniz bayım. 

Diyemezsiniz. 

Ç. 17'6'16

İpin ucunda

Varsayımlardan çok yaşamayı seçmişti

Çünkü ancak ateşe dokunduğunda öğrenebilirdi sıcaklığı

Tehlikeyi alevinde hissedebilirdi 

Olabildiğince hızlı ve plansızdı adımları

Çok hızlı ilerleyen her şey biraz plansız değil miydi zaten?

Dünyanın dönüşü, bir bardağın kırılmak üzere düşüşü, bir mumun kendiliğinden sönüşü, bir öfke patlaması yahut bir kelebeğin kanat çırpışı, şüphenin beynin sokaklarında aldığı yol.. Hepsi çok hızlı gelişen öğrenilmiş bilgilerdi. Bir bilgiye giden en kestirme yol, onu daha evvel yaşamış olmaktan geçiyordu. Her bir acının arifesi , kendinden sonraki acıya şeker tutuyordu işte. Bazıları için hüznün içinde bile baş rol yoktu. Kalıp izlemek ya da kaçıp saklanmak dışında üçüncü bir seçenek de yoktu. Ancak çok hızlı olunabilirse gizlenebilirdi. Başkalarından, kendinden. Durup soluklandığı her an hayatı öylesine değersiz görünüyordu ki gözüne; bu perspektif hilesi canına okuyacaktı. En iyisi koşmak, dökmek, kırmak, diğerleri gibi şaşırmak, yapabilecek bir şeyi yokmuş gibi davranmaktı. Telaşın içindeki gözyaşı , gerçekle yüzleşme sırasında önünü görmesine engel olacak kadar nemliydi. Direksiyon başında uyuyan sürücü gibiydi duyguları. İcat ettiği ama nasıl kullanıldığını bilmediği bir serüvene dönüşmüştü hayatı. Tanımları kesin çizgilerle belirlemeliydi ki bu en sevmediği şeydi. Kendini uyandırmak gibi bir şeydi bu derin bir uykudan. Kontrol noktasında kendini patlattı. Koştu, çöktü, kaybetti. Kazanmak değildi niyeti. Kaybetmeye alışmayı da istemiyordu aslında. 

Aslında bu sığınma duygusunun bir kısmı hep kaçmaktan, diğer bir kısmı da hep yakalanmaktan geliyordu. Reddetse de cümlelerinde, ait olmayı istiyordu. Güzel şeydi aidiyet. Güven veriyordu. Sadece buna inanmaktı mesele. Olmak ya da olmamak değil inanmaktı. İnancını kaybettiğinde onu nereye koyduğunu bulamıyordu. Arayan bir başkası da olmuyordu. Umursanmadığında kolay alışıyordu bu yalnızlığa. Hikayeler hep birbirine benziyor. Artık sonunu dinlemeden uyuyakalıyordu.  sallandı bir gece ipin ucunda. Ayağının altındaki sandalyeyi yokladı. Soluğu sıcaktı. Ölmemişti. Hala bir şansı vardı. Bu kez sandalye düşmemişti. Ölümden sonra dirilmeyi biliyordu. Ama tam ölmek üzereyken hayatta kalmakla ilgili bir fikri yoktu. Yabancıydı bu şansa. 

Şimdi onunla ne yapacağını düşünüyordu. İnanmaktı bütün mesele. 

Birileri için yıldızlar, yalnızlar ve şiirler önemli olmalıydı. Birileri bu kaleyi korumalıydı. Bombalanıyordu şehirler sanayi tipi yalanlarla. Biliyordu. Anımsıyordu; onu neyin beklediğini biliyordu. İnanmaktı bütün mesele. Ölüm kolaydı. Battal boy ölümü seçmedi bu kez. O kadar yükü yoktu. 

İnanıyordu yeniden. 

Ayılmış gibiydi derin bir sarhoşluktan. 

Kale yerinde duruyordu. Cebinden bir şiir çıkardı, yaktı. İçine çekti. O sabah cümleler her zamankinden daha güzeldi.

 

Ç.