Manolya'ya..

Biraz günahkardık hepimiz, biraz kalleş, biraz nankör; biraz yalnızdık çünkü. Gizil öğrenmiştik güçlü olmayı ve hiç istemeden gerilmişti göğsümüz bir ok gibi hayatın üzerine. Kovanından ayrılan mermi gibi başıbozuk bir hızla ilerlerken yaralıyorduk nice anları delip geçerek kalbinden. Böyleydi ölümlerimiz hikayeli ölümler ve ardımız her daim savaş yeriydi.Parçalanıp unufak olmuş yaralı sahneler vardı geride. Şiirlerimiz yaşamımızdan sahneleri bir köprü gibi birbirine bağlıyordu; ancak kelimelerle gidiyorduk hiç tatmadığımız deneyimlere.

Bu yüzden yazıyorduk işte. Şiir , günahın keçisiydi. Günahı, o çekiyor; sütünü biz içiyorduk. 

Ç.