2017

Yine böyle bir yılbaşı arifesiydi. Sene 2000. Yağmur yağıyordu yine böyle ve yine aynı şarkı çalıyordu. Büyümek için acele ediyordum. Bilmediğim yerlere gitme fikri heyecan verirdi. Bilmediğim yerlerle doluydu gelecek. 

Gelecekti işte. 

Tam 16 yıl sonra, pek çok gencin doğup da erdiği bir müddette, geride çok şahane şeyler bırakmadığımı görüyorum. Koşar adımla büyüme heyecanımın yarısı kendimi mühim hissetmemdendi. Ancak herhangi bir pastanın dilimi oldum. Kremalı ya da çikolatalı bir önemi yok. Geçen 16 yılda hangi pastanın dilimi olduğunun bir önemi olmadığını kavrayacak kadar yol kat ettim. Bir de karıncaları fazlaca izledim bu sürede. Yediğim çekirdeklerin posası ve kabuklarını verirken, devasa bir mücevher görmüşçesine dehşete kapıldıklarına şahit oldum. Bütün kabile bir kabuğu taşıyıp evine götürmek için seferber oluyordu. Kışa erzak yapmak müthiş bir motivasyon onu anladım. Tanrıya inanmaktan daha ulvi bir şey. Yazdan turşu kurmak misal, en az bir mevsim daha hayatta olacağına inanmak. Karıncaların yaptığı da bu. Pastadan bir dilim onlar da ve küçücük bir tehditte canını korumak için çırpınıyorlar. Bizden bir farkları yok. Ne kadar yaşayacaklarını bilmiyorlar, biz de bilmiyoruz. Bildiğim tek şey uzaktan bakınca minicik gözüktükleri, sanki bunkadar minik bir canlının hayatı bu kadar da mühim olmasa gerek diye düşündüğümüz olur. Perspektif oyunu bu. Uzaklaştığın her nesne küçülür gözünde. Sonra düşünmeye başladım işte. Tanrının gözünde, karıncadan ne farkımız olduğunu. İnsanoğlu henüz türlü gayelerle koşturduğu hayatına hiç o kadar uzaktan bakma şansı olmadığı hiç bin yıllardır kendini bu kadar önemli hissediyor. Birbirimize tutunma çabamız da bundan, uzaklaşmaya korkuyoruz sadece. 

Gelecek 16 yılı bilemiyorum Altan. 

Böyle bir 16 yıl var mı onu da bilmiyorum. Bugünün şarkılarının eskiyip kayıtlarda cızırdadığını duyabilecek miyim yahut fikri güzel, sohbeti şen o ihtiyarlardan biri olabilecek miyim? Erkenden uyku bastıracak mı bilmiyorum. Herhangi bir yılbaşında kar yağdığını görebilecek niyim? Her sene yıl başı ağacı süsleyebilecek miyim ve yıldızlar hep şimdi olduğu gibi mühim olacaklar mı benim için. 

Dilerim olurlar. 

Sevgili geçmişim ve geleceğim,

Hoşgeldik. Hadi uyanın. 

İst' 29'12'16 

Ç. 

iksir

Bir aşkın en güzel yanı seni ölümsüz olduğuna inandırması belki de. Ayrılık sonrası çektiği deve yüküyle acıyı düşününce insan hiç ölmeyecekmiş gibi davrandığı zamanları hatırlıyor. En çaresiz zamanlarında,ömrünün geri kalanı hakkında hiç bir fikri olmamasına rağmen bütün evrene yetecek kadar çileyi sahipleniyor. Bu, ölümsüzlük iksirinden içmek değildir de nedir? 

Aşk... Aşk, uyuşturuyor. 

Yağmalıyor sersefil. Bitmeyen bir hayata inandıran saadet zincirini boynuna doluyor. O hayatta seni hurilerin ve sayısız güzelliklerin beklediğini anlatıyor; inandıkça daha çok bağlanıyorsun. Bir ayrılığı göğüsleyecek kudrete geldiğinde, ceplerinden çıkardığın acılarla can hıraş giriyorsun bu harbe, yarın hayatının son günü mü? Kimin umrunda! Ölmeyeceksin sen, acın öylesine kalın bir kabuk örmüş ki etrafına ecel bile yaklaşamıyor yanına. İşte sen böyle bir sarhoşlukta bir sonraki mutluluğa kadar lübnen galipsin hayat karşısında. 

Ah Aşk, nelere kadirsin. Hathor'un elinden bir  simya yahut Afrodit'in başdöndürücülüğünden bir tezahürsün aklımın tıkanmış yuvalarında. Her arafta beni bir simuzer olduğuma inandırıyorsun. Bir intihar timi, bir büyük söz, bir büyük lokma, bozulmuş bir yemin gibi dilimin ucunda her gün bir yasak elma. 

İst' 30'12'16

Ç. 

Sahi

Birileri alkış tutuyor bu şehrazata, birileri şiir yazıyor. Kurşun gibi yağıyor cümleler. Şiirler , dünyaya meydan okuyor. Yaşanmışa kin tutuyor cümleler. 

Birileri doğuyor bugün, birileri ölüyor. Hayat biraz koyup, biraz taşırıyor bardağın ıslak ağzından. Bardağa suyu hep abalı.  Karşısında durunca ölüm, kristal buhurdan ve edalı

ona benzemeye çalıcaktı. 

Niye şaşırdık yaşamdan ölüme evrilen hayatlarımıza bu kadar?

Ç. 

Yara

Ve sen,
Çocukluğumdan bir yarasın esasen
Bir dilek kuyusu, bir kaldırışım taşı
Kaşımaktan kanattığım
Müzminleşen bir kurdeşen, 
Sen,
Bahçelerde toz toprak, kir pas içinde
Akarken açık yaramdan arsız bir mikrop 
Kapıda karşılayan vesvesem,
Sen,
Güneşin sıcağında köpük köpük
Su toplamış ümitlerle
Kabuk tutmayı beklesen de
Kaşıyacağım seni var gücümle bilirim
İyileşmesen de bitmesen
Sen. 

Ç. 

Praha/ Ryje 20'Oct'16





iPhone'umdan gönderildi

Kuyu

Onu gördüm 

Bir mezarın başında

Ölmüş bir çiçeği suluyordu

Çiçeğe ölümden bozma bir yaşam vaat edilmişti

Çiçek tüm güzelliğiyle ölüler diyarında açıyordu her sabah

Biraz yaşam salıyordu köklerinden

Bir ölüyü okşuyordu parmak uçlarıyla

Ölüden nasıl medet umulur, biliyordu

Ölümün sanıldığı gibi olmadığını biliyordu

Bunu bilmek için, elini toprağın altına sokabilmeliydi insan

Kimse cesaret edemiyordu

Çiçek her gün, toprağıyla konuşup ona yaşamı mı, ölümü mü daha çok sevdiğini soruyordu. 

Toprak bilmiyordu bu sorunun cevabını. 

Göğsünde hem diriler hem ölüler yatıyordu

Farksızdı ikisi birbirinden onun için

Çiçek biliyordu aslında

Ölüler, umut edeni olmayanlardı

Toprağına dokunulmayanlar

Yaşanmış hikayeler anlatılmayanlar

Başucunda ağlanmayanlar

Duyduğundan artık şüphe edilenler

Umut kesilenlerdi ölüler

Diriler ise, çiçeğe can verenlerdi

İçinde yaşamdan pareler olanlardı

Başucunda beklenen

Zehirli otları koparılanlardı

Toprak bilmiyordu yaşam mıydı mühim olan ölüm mü?

Çiçek biliyordu

Çiçek yaşıyordu çünkü

Bir eli toprağın altında diğeri üstündeydi

Çiçek tanıyordu çünkü 

Yaşamı da ölümü de tanıyordu

Çiçek, gelenlere, ölüler diyarından selamlar getiriyordu

Kimse gelmeyince anlatamıyordu

Ona ölümden bozma bir yaşam vaat edilmişti

Kırda ya da ormanda değildi

Mezarlıktaydı

Hep ölümün içinde yaşamı da tanımamıştı

Gelenler bir bir kayboluyordu

Çiçek de soluyordu o vakit

Çiçek de ölüyordu

Yaşamı hiç tanımadığından nasıl ölünür bilmiyordu

Gücü tükeniyordu

Gövdesini taşıyamaz olmuştu

Her günden farklıydı ellerindeki kuruluk

Bugün pek bir şey konuşmuyordu

Güneşe dönmüyor

Rüzgarda salınmıyordu

Çiçek anlamıştı

Bizim ölüm dediğimiz şeye benziyordu bu

Ölüyordu, anlamıştı. 

Ç.  

13

Bu da o balığın masalı Eylül.  Av sezonu açıldığında bile ölümden hiç korkmayan o balığın masalı. Sen ya da ben ağ değiliz, bir yem de değiliz ama. Olsa olsa küçük bir deniz olabiliriz. Okyanus olamayız fakat. O balık için bile okyanus olamayız. 

Yol

Cevabı, yolculukta olan sorular vardır. Yola çıkmadan bilemezsin. Kaç kez duracağını, yolun sonunda ne göreceğini ve gördüğün şeyle mutlu olup olmayacağını. Yolculuklar, zirveyi sevenlerin değil, yolu sevenlerin işidir.

Ç. 

Hoşgeldin Eylül

Hoşgeldin Eylül,

Yine elinde kırmızı çiçekler ve hüzünlerle

Ne de güzel bilirsin misafirlik adabını

Elin boş gitmezsin hani baharların evine

Güneşin elinden şekerini çalarken de naziksin, sana haram yok, bilmem niye?

Doğa senden öğrenmiştir efendiliği

Oturup kalkmaz da hiç sıkmazsın ev sahibi akşamları

Akşamcılarla aynı masada sefa

Bir de selamlarsın uykusuz kırlangıçları

Şakaklarında ağarmış göğün saçları

Yılların birikimiyle muktedir öğütlersin

Doğurganlığın kutsal tadını buluta

Kucağına aldığında damla damla yavruları

Affedecek doğa ana, eli öpülmemiş o bayramları

Gelişinle bir telaş sarar hep küskün aşıkları

Bakışlarında silah bırakan direnişçiler

Kaç öfke teslim olur bilmez kimseler

Aşıklar suskun

Şehir vakur

Geceler uzayacak dile kolay

Erken yorulacak saatler

Kara kıştan önce yüzleşmek isteyecek toprak ve rüzgar

Ve bu adanışa birer kurban gibi yapraklar

Sararıp düşmekteyken korkuyia

Bir de çöpçülerle tanışacaklar

Hesapta yokken hiç 

Şarkılar dinleyecekler, küfürler de işitecekler elbet

Aralarında yeniyetmeler olacak, garipseyecekler

"Halbuki salınıyorduk" diyecekler "fosforlu bir yosmalıkla"

"Ne de yakışıyorduk başıboş sabaha"

Onlar da alışacaklar

Kabuğunu değiştirirken doğa

Ve biz kimbilir hala bir öküzün boynuzunda

Ya da dönüyorsak da alevden bir topun etrafında

Kehanetlerimiz topu topu darağacında 

Yahut bir mahalle ortasında

Boğularak susacaklar

Hoşgeldin Eylül

Binbir valizle uzun kalacak gibisin

Her elbisen bir telaş bende

Takıların, kokuların nazende 

Başımı belaya alacak gibisin 

Yine bana " seni doğuracağıma taş doğursaydım" diye sitemler edeceksin. 

Sen benim seher yıldızım, püsküllü belam, nasırım, şeytan tırnağım

Sen benim boyumu aşan sularım, donmuş nehirlerimsin

Sen bana yazdan yâdigar

Sen hiç bir ninniyle uyutamadığım yetimimsin

Başını göğsüme koy

Aşık olmak: koklayarak öpmektir 

Koklayarak öpeceğim saçından

Bu şarkı bizim şarkımız mı bu çalan?

Hoşgeldin Eylül. 

1'9'16

Gül

Gülün belinde bir incelik var

Saçlarında bir ağırlık

Akşamdan kalma bir utanç

Kokmayı unuttuğu bir isyan gözeneklerinde

Akşamları iyi tanır oysa

Başını omzuna yaslar Tevfik Efendinin

Alacağı vereceği yoktur konu komşuyla

Bir su bekler

Bir de okşanmayı kararında

Ama gülden beklenen hep daha fazla

Güzel görünsün isterler, güzel koksun isterler,

Rengarenk açsın isterler

Dikeni de batmasın isterler

Batar ama

Sevmezler

Kimse onu sevmez dikeniyle

Gül, dalında güzeldir sonra

Koparırlar ama

Solmasın isterler

Gülden beklenen hep daha fazla

Evlatlık verilir gibi eğreti aşıklara

Yoktan var etsin isterler

Yoktan var olur mu bir aşk

Gül ne yapsın?

Yalancı baharla sevda açsın isterler

Kızın ellerinde geleceği bulandıran ter

Çingene, dilinde ayıplı yalanla fala kader der

Gülün alınmış dikenleri 

Yeni gelin gibi tebessüm eder

Dalını unutmuş

Bahçesini de

Geldiği yeri unutmuş çoktan

Koparılmadan koklananlar da var diye düşünür içinden

Binlercesi arasından bulunup sevilenler de

Şansa inanır gül

Dikeniyle sevilmeye

Bazen zamansız da solabilmenin hürriyetine inanır

Sevilmeye

Cennetteki vazifesine

Ölümden sonraki yaşama inanır

Sevmeye inanır

Bahara

Mevsimlere yön veren kudretine inanır

Gül, zamana inanır. 

Döngüye. 

Ç. 15'8'16 Tkr

Arayış

Kendi acımıza üzülemez olduk, başkalarının acıları öyle bastırıyor ki her yandan. Ne aşka, ne parasızlığa, ne hasretlere sitem edemez olduk. Önümüzde sıralı ölümler var. Bir camın ardından kederlere bakıyoruz alelade bir şeymiş gibi, uyuşuyor uyuşuyoruz. saklambaç gibi eğlenceli, biraz şüpheci ve ukala bir bilgelikle ölümlere kılıf arıyoruz. 

Duvak

İlk kez aşık oluyorum böyle telli duvaklı

Hani bu sevda tutsa elimden gelin edeceğim onu

Duvağını kaldıracağım usulca ay düşünce pencereme

Kurtlar uluyacak kalbimin  içinde

Kendi sesime yabancı olacağım

Bir garip telaş akacak damarlarımdan kan niyetine

Cebimden bir sigara çıkartacağım

Birkaç adım atacağım odada

Kapıya bir de kurşungeçirmez asker koyacağım 

Koynuma kaygıları alacağım gece

Islak ağzını öperken 

Zencefil kokan mahremine bakacağım

Ey güzel endişem, seni çok seveceğim

Sahiplendireceğim bu başıboş hayalleri 

Bir sana yanacağım

Tastamam olacağım o vakit 

Tastamam olacağım. 

Tohum

Çiçek kokularını taşıyan rüzgarlar da var bu hikayede

Şimdi diyebilir misin bir başına güzeldir bahar, çiçektir

Çiçeği çiçek yapan arıdır, böcektir

Mevsimler de söyler şarkısını elbet

Evvelde her tohum, sevişmemiş gelecektir

Ç. 

Siz ve Biz

Gökten zembille inenlere selam olsun

Yardım diye bağırırken bile görmeyecek kadar uzak bir diyardan geliyorsunuz. Acımızı hiç tanımadığımızdan bize nasıl yardım edilir bilmiyorsunuz. Ölmeyi bile bilmiyorsunuz hoş, can çekişirken halimizden nasıl anlarsınız? Biz ölmeyi biliriz lakin, ölüm korkusudur bu deliliğin açıklaması. Üzerimize bir garip hüzün yağarken, birbirimizi ezer geçeriz. Ölümlerden ölüm beğeniriz ancak hiç birimiz dilediğimiz ölüm ile taçlandırılacak kadar şanslı olamayız. Şimdi uzaydan tırtıldan devşirme bir kelebeğin hikayesini izliyorsunuz. Ne tuhaf , lakin sizi ölümü hiç bilmiyorsunuz. 

Bestekar'4'16

Nisan 1

Saymayalım Albayım

Siz benim kapımın tokmağını aydan aya vurun

Ben avcunuza kirli bir kağıt bırakayım

Parayı göz ucuyla sayın

Yeni seçimlerde oy isteyen bir tebessüm bırakın aklımın eşiğine

Yıllardır oyumu size veriyorum, yine size vermek niyetindeyim

Ancak yine de gülümseyin bana

Gülümsemek apartman kurallarına yazılamıyor zira

Yazılmalı aslında

Gülümsemek ve " merhaba" demek

Ortak yaşam alanlarında birbirimize azami derecede neşe saçmak mecbur kılınmalı

Kapı eşiğinde ingilizce " hoşgeldin" yazan paspasımdan haz etmediğinizi her fırsatta  kötü bir şakayla dile getiriyorsunuz. 

Haklısınız aslında ingilizce olması da saçma

" Sanki türkçe günaydın diyoruz da birbirimize, ingilizce hoşgeldin eksik kaldı" diyorsunuz

Ne de haklısınız Albayım

Haklı olmak bir insana ancak bu kadar yaraşır

4,5 yıldır her ay birbirimizi görüyoruz muntazaman

Ancak evime hiç girmişliğiniz yok

Merak ettiğinizi biliyorum

Hem sonra benim çöp poşetlerim de evden bir haber vermiyor

Poşetlerim biçimsiz

Bir yaşanmışlık taşımıyor

Oysa çöp poşeti Albayım, 

" çöp poşeti" bir evin yaşam izidir!

Bir evden her gün farklı boylarda mukavva kutular çıkıyorsa o evin oturma salonundaki masanın yüzeyi yapış yapıştır, mutfak tezgahında yıkanmamış bardaklar birikmiştir.

Evin çeşitli yerlerinde kitaplar ve tuvaletinde muhakkak birkaç mizah dergisi vardır

Otelden bozma evlerde her gün tozlanmayı bekleyen bir kristal vazo vardır

Ölüme terkedilen saksı çiçekleri

Saçakları kurumuş vileda sopası

Paslanmış tıraş bıcakları

Ve saç telleri vardır

Rezervuarları çok seslidir

Mutfaktaki set üstü ocaklarında desene dönüşmüş kirler vardır

Dolaplarında bir düzine dizi çıkmış eşofman

Eşortman mı demeliydim ya da?

Bir tanesi mutlaka hep 8 şeklinde yere bırakılmış

Bu evlerde herkes kendinden bir şeyler bulur

Ev sahibiyle kiradan düşmek üzere anlaşması yapılmış kombiler

Ev sahibiyle ileriye dönük atılmış ciddi adımlar

Sorsan hiç birimiz ambulansın, itfaiyenin telefonunu ezbere bilmeyiz ama mahalledeki tüm kebapçı ve tekellerin numarası aklımızdadır

Merak ediyorsunuz Albayım

Hayır elektriğimiz kaçak değil 

Bunu merak ettiğinizi ve geceleri usulca gelip sayacı kontrol ettiğinizi biliyorum

Sesinden huzur veren parmak uçlarınızda

Her 29 Ekimde takındığınız o nefis şıklığınız

Gösterişli rozetleriniz

Ve kendisi bir miktar penceremin önünü kapatsa da her sene tertemiz astığınız o Türk bayrağınız

Bir bayrağı gelecek sene aynı günde asmak için yıkamak, ütüleyip kaldırmak

Bunlar önemli şeyler

Kendine minimum bir sene ömür biçmek

Ben Albayım, sigarama 50 kuruş zam yapıldığında onu içmeye devam ediyorum

5 lira zam yapılsa dahi bunu yaparım

Bu konuda benziyoruz birbirimize 

Gitarımın jakı bozulduğundan biraz gıcırdama yapıyor ve sesi rahatsız ediyor sizi bunun farkına varıyorum

Sabah sesinizdeki çatallaşmadan anlıyorum

Gönülsüz " merhaba" deyince insanda hep aynı ses tonu oluyor

Akşam işitme cihazınızı 10 gibi çıkartıyorsunuz ancak Hayriye Hanım geç saate kadar oturuyor

Üst komşumu bile memnun edemiyorum

Hayat sahiden zor Albayım

Çocuklarıma ve dahi torunlarıma anlatacağım 96 harbim bile yok

Aslına bakarsanız 96 dan kalan en önemli varlığım Micheal Jackson kasedim 

Bu da bu yıllarda pek önem teşkil etmiyor

Soba tedavülden kalkınca bu cephe hikayeleri de eski havasını yitirir diye düşünüyordum ama düşündüğüm gibi olmadı

İnsanın hep anlatacak bir şeyleri olmalı

Birilerinin gözünde önemli kılmalı cümleler

Cümleler Albayım, bazı anlamlara gelmese de

Kurulmalı

Köstekli saat gibi kurulmalı ve durduğunda

Bozuk bir saat gibi cümleler günde iki defa da olsa doğruyu göstermeli

Zeytini sıkıp yağını çıkartıyor sonra yine zeytinin üzerine döküyoruz ya 

Hayatın da beni sıkıp içimden çıkan kiri yine üzerime dökmesi de lezzet katmak için mi?

Başımdan boca ettiği mayhoş maziye kim sokulsa hoşuna gider

Birçok sorunun cevabı yok

Sadece çok sayıda soru var

Asıl sorun da bu zaten

Boyumu aşan sorularda yüzüyorum genelde 

Yüksek katlardaki evlerimiz sanki birçok kötülükten koruyor gibi

Sanki Albayım, kıyamet kopsa en son ben etkileneceğim gibi

Yahut cennetin kapılarını açsalar açık ara öndeyim gibi

Artık dilim dursa da yüzümde hep konuşan bir taraf var

Bunun farkındayım

Ben çocukken dedem misal, hiç konuşmazdı ama hep anlatırdı

Hikayeliydi yüzü

Sanki bir kırışıktan yola çıksam, o yol bitmez gibi gelirdi

Sanırım yaşlandıkça babama ve biraz daha yaşlandıkça dedeme benzeyeceğim

Bugünlerde aynalarla aram açık bu yüzden

Birine sus dersin de kendine nasıl der bunu insan?

İşte bak yine soru sordum

Sahi Albayım, siz neden gelmiştiniz?

Aidat gününe henüz 4-5 gün olmalı

Çöpün suyu kapı önüne mi aktı acaba?

Yüzünüzdeki bu kekremsi tat, hayli manidar

Belki de sadece aidat gününü karıştırma bahanesiyle evi kolaçan etmeye geldiniz

Sıkıldınız belki de

Belki de hayatınızda ilk kez sıkıldınız

Öylesine sıkıldınız ki

Kapı eşiğinden sızacak sıradan bir muhabbet bile iyi gelecekti size

Bazen mevcut kötü durumdan başka yeni bir kötü durumun içine düşmek bile iyi geliyor insana

Son günlerde İstanbul'da, olduğun yer dışındaki her yer güvende hissettiriyor

Ve sanki bizler hep en tehlikeli yerdeymişiz gibi

Ah şu karşı kıyılar

Çağıran kıyılar

Bilemiyorum Albayım

Ay sonunu getirmekten daha ciddi kaygılarım var artık

Ay sonuna çıkmak gibi mesela

" Unutmak" Tanrının bir lütfu

İyi ki unutuyor insan

Bazen beni 3 numaralı daireye geçen yıl taşınan yeni evli komşuyla karıştırıyorsunuz

Sonra hatırlamadığınızı da hatırlamıyorsunuz ya

O vakitler çok imreniyorum size

Ne büyük bir lüks

Kaçımız ölmeden her şeyi unutacak kadar şanslı olabiliyoruz ki?

Siz şanslısınız Albayım

Kapı ziline karışan o titrekliği parmaklarınızın

Oturduğum koltukta kapıyı sizin çaldığınızı hemen anlayacağım kadar kimlik katıyor size

Ve o sırada , tam o sırada diyorum ki :

" Akarsuya kapılmış bir incir dalı gibi salınmakta zihniniz zamanın içinde ve siz yine hangi kapıyı çaldığınızı unuttunuz..."

Biz yine hiç bir diyaloğun geçmediği bir kapı önü sohbetindeyiz sizinle

Akşam 7 suları

Yaz saati uygulamasına yeni geçilmiş

Sofralarda 2,5 litrelik kolalar yerini almış

Apartmanda kızartma kokuları

Karşı komşumun kapı önünde her akşam olduğu gibi, bu akşam da, bir cenaze evini andıran ayakkabı kalabalığı

Birbirine karışan senfonik uğultular 

Bugün Nisan 1

Cevabı verilemeyen sorulara " şakaydı" diyebilmek için son 5 saatim

En iyisi içeri girip hayatı gözden geçirmek

Bugün burnumu dışarı çıkartmadığımdan hiç bir şakaya rastlamadım

Hayat inanılmaz gerçek

İzin verirseniz Albayım içeri girip hayatıma kaldığım en gerçekçi sahnesinden devam edeceğim

Ve siz, ben kapıyı kapattıktan hemen sonra her şeyi unutacak kadar şanslı olacaksınız

Ben ise hiç bir zaman unutmayacak kadar zavallı

Siz bir sonraki 29 Ekim'de hayatta olacağınızdan emin ve zamanla davanızı kapatmış birisiniz

Adrese hiç ulaşmamış binlerce mektuptan birisiniz

Sizi birkaç dakika okumam bile yetiyor size

Sonunuz ise, sizin bile umrunuzda değil

Okunmama ihtimalinize karşılık son sayfanızda can alıcı bir final taşımıyorsunuz

Tevekkül içinde öykünüzün giriş kısmında emekliyorsunuz. 

Çaresizlik, en iyi çare gibi yanaşmış aklınızın kıyısına

Çaresizlik kör bir ebe

Doğurttuğu sonuçları hiç görmemecesine

Yopal bir müjdeyi bırakıyor kan içinde eteğinize

Çırpındıkça saadete batıyorsunuz

Her şeyini kaybeden bir hafızanın daldığı o tatlı uykunun içindesiniz

Ve Albayım, 

Çaresizliğiniz öyle büyük ki baharda tekrar yeşermek için kendi ölümünüzü bekliyorsunuz. 

Ç. 

Güvenpark

Biri Ankara'ya elini uzattığında sanki soyuma sopuma dil uzatmış gibi oluyorum. Sanki çocukluğumun üstüne basıyor da çiğniyor gibi geliyor. O bombaları patlattığınız yerlerde gençliğim yatıyor, ölmediğim her ihtimalde anılarımı vuruyorsunuz bir bir, sanıyorsunuz ki ben aynı benim. Değilim. Fotoğraflardan siliniyorum. Arkamdaki ağacı yaralamışsınız, kaldırım taşını parçalamışsınız, fotoğrafta eskaza kadraja giren o kadını vurmuşsunuz, heykeli darmaduman etmişsiniz. Saçlarımı savuran o rüzgar donmuş Fotoğraf hafif nemli elimde. Güvenpark'da güvenden eser yok. 

Ankara'ya ilk adım attığım gün oradaydım. Adını televizyonlardan duyduğum " Büyük Millet Meclisinin" önünde. Hayranlıkla Başkenti izliyordum. Oradan az ilerideki Güvenpark'a yürümüştük. Bugün insanların öldüğü o yerde, biz o gün sağ kalmıştık. Alışıyoruz hızlıca ölümlere alışıyoruz, duyarsızlaşıyoruz ve de korkunun üzerine giderek yeniyoruz. Tamamen uyuştuktan sonra zaten hissedemeyeceğiz hayatta mıyız, değil miyiz.  O vakit ne sağ olacağız ne salim. O vakit uyuşmuş olacağız sadece. 

Kötülüklerden korunmanın tek yolunun " güven" olduğunu "sevgi" olduğunu öğütleyen öğretileri silip yerine modern zamana uyarlanmış paranoyalar koyacağız. Büyümenin böyle bir şey olduğunu söyleyen kimse olmamıştı. 

A noktasından B noktasına tesadüfen gitmek, cephede mayınların üzerine yürümek gibi bir kahramanlık oldu artık. Hepimizin boynunda neden takıldığını anlayamadığımız madalyalar var. "Şehrin Azizleriyiz"

Her yaşın ayrı bir güzelliği varsa, ölüm hangi yaşın ardışığıdır? Ne vakit hak eder insan gerçekten? Biz ne vakit sevileceğiz kader içinde. Adam yerine koyulacağız da korunacağız meleklerce? 

Peki ya körle yatmadan şaşı kalan sevdalar, onlara ne olacak?

Ç. 

14'3'16

Akrebin hikayesi

     Ne vakit özgür hissedersin kendini?

Telefonunun ekranına bakıp "şebeke yok" dediğinde bana göre. Dünya ile tüm bağlantın kesildiğinde. Tarihin en eski kitle iletişim aracı olan "radyoda" trt fm dahi çekmediğinde. İşte o vakit sahiden özgürsündür. Rüzgarın, dağların yanaklarını okşayan; kalçasını savurarak peşinden sürükleyen yosmalığını, eriyen karların mırıldandığı şarkıları, uzaklardan gelen bir mektup gibi heyecanla açarken kafanda kilitli tüm kapıları, her metrede biraz daha artarken kulaklarındaki basınç, damarlarının usulca büzüştüğünü hissederken... İşte o vakit özgürsündür.

Güvenin olduğu hiç bir yerde özgürlükten bahsedilemez. Bu, etrafını saran alevlerin içinde kendini zehirleyen akrebin hikayesidir. Sınırlar, neyle çizilirse çizilsin özgürlüğü kısıtlarlar. Seni bir fanusun içine hapsederler. Orada hiç canın yanmadan, ölümsüzlüğü vaat ederler sana. Ben vaat edenlerden hep kaçtım. Bildiğim en iyi şeyi yaptım ve gittim. Özgürlüğüme doğru. Rakımı güven seviyesi kabul edersek üç bin metrelere misal. Gidebildiğin en uzak noktalara. Daha evvel ayak basılmadık arazilere. Güneşin bir başka vurduğu bitki örtüsüne. Haritada yeri olmayan göllere. Bir toprağı, bir vatanı olmayan sahici tam bağımsız ülkelere, elektriğin gitmediği, suyun akmadığı, kurdun kuşun bile uğramadığı kuytulara. İçinde , hiçlikle yarılmış devasa meteor çukurlarının olduğu vadilere, altıncı duyunun açıldığı görüntülere,oksijenin azaldığı; 

Tanrıyla hesaplaşacak cesareti topladığın yüksekliklere. 

Dağlara,

Özgürlüğe,

Sağlığa...

Ç. 

Beydağı'03'16

Serendipity

Hayatın kendisi bir saçmalık değil mi? Bunu normalleştirmeye çalışan ısrar saçma değil mi ? Sadece kendi akışına bırakılmış bir nehrin sesini duyabilirsin ama ona elini sokan taş atan olursa o sesi kaybediyor. Bu kez de bozuk sesler duyarsın. Duyduğun nehrin sesi olmaz. Hayat ciddi bir şey değil. Sadece bir yanılsama. Bir çeşit çoklu ayna düzeneği. Bu mevzuyu yanlış anladık. Romantizme sacmalık diyorlar. Hayır bu evrenin içinde var. Dünya güneşten koptu ve o gün bugündür bir yanlışın içinde. Romantizm var hem de öylesine büyük bir gerçeklikle var ki. Hatta tek gercek rastlantıların birbirine eklenmesi ve şansı doğurması. Sahip olmak diye bir şey yok aslında sadece rastlantıların cıkardıgı yerde güzel sahneler var. Sahip olduğun sadece bunlar; bu sahneler.

Ç. 13'16

artı eksi

X' in yanından 3'ü çektiğimde hep o 3 ün ne hissedeceğini düşünmekten matematiğe küsmüş insanım. Bu pozitif ilimler benım tarzım değil. Ben bunun yerıne, güneşin yanına bulutları, ayın yanına yıldızları koydum. Bu yuzden sanatı seçtim ya da o beni seçti kimbilir.

Sanatta hep kolaj var. Birleşmeden doğan melez bir estetik. Halbuki matematik öyle mi? Hep ekle, hep çıkar. Hep sağlama al, hiç güvenme. Hepsine bir değer ver " örneğin x de".   Değer üzerinden sonuca ulaş. En kötü, şıklardan git. Aynı paydada birleştir; aynılaştır. Hep bir sonucun olsun. Başarının ölçütü " doğru sonuç olsun". Tek bir doğru olsun ve onun dışındaki eldeler tümden yanlış olsun. O kadar uzak ki benden bu kavramlar.

"A noktasından B noktasına  kaç saatte gidilir?" bir takım verilerle bulmak akıl kârı gelmedi hiç. Benim için gitme hevesidir yolları kısaltan. Örneğin çok istersen gidersin; budur A noktasından B noktasına ulaştıran gerçeklik. Bir noktadan geçen sayısız doğruyu hele hiç anlamamışımdır.  Kaç kişi yolunu kesen milyonlarca doğru ile karşılaşacak kadar şanslı ki... 

İşte bu yüzden sanat var. Matematiğin söylediği yalanları pembeye boyamak için. " Pembe yalanı" işte biz böyle yaptık. 

Ç. 

İst' 30'1'16

Sana buraları anlatmak isterdim. Tohumunu öptüğün çiçeğin büyüyüp kaç bahara soyunduğunu,,,

Her şeyi olumlamak, mazi tarafından kafanıza sıkılmış bir kurşundur. 

Ademoğlu

Hiç kimse bir sonraki dakika için kaygı duymuyorken, gelecek hakkındaki umarsızlıkları için onlara nasıl hesap sorulabilir..? Bizler, kimliği bilinmeyen bir uyuşturucunun tesiri altında, annesi tarafından playbackli ninniler söylenmiş bir çocuk kadar kandırılmışız. Çaresizliğimiz öyle büyük ki baharda tekrar yeşermek için kendi ölümümüzü bekliyoruz. 

Softuoğlu Çıkmazı

Bir gün abime demiştim ki: "İmkanım olsa, oturduğumuz bütün evlere bir defa girer dolaşırdım odalarında." Duvarlarına dokunurdum, hatıralarımı izlerdim, nerde gitarı elime almışım ilk, ilk yazımı nerede yazmışım, ilk dişimi hangi  çatıya atmışım, Havva Teyze , Nilgün Teyze ben yaştaymış bir zaman, yaşanmamış hayatların kanı akardı bir an için damarlarımda belki, belki kapının ağzında " iyi ki yapmışım" derdim. Pencere pervazında ufak tefek yazılar bırakırdım hep, benden sonraki sakinlere kendimden bir şeyler anlatmak gibi, belki benden sonraki nesillere " burada bir uygarlık yaşadı" der gibi tarihe dokunan bir duyarlılıkla,

Bir dakika olsun girebilseydim o evlere keşke. Bir mezarın içine girmek eski evine girmek,  sevgiliden ayrılmaktan zordur benim için. Çalsam kapıyı, müsade istesem deli mi derler acaba diye korkarım tabi. Hiç cesaret edemedim bu yüzden. Ankaradaki öğrenci evimin kapı tokmağından kaç kere geri döndü elim. Yapamadım. Sonra abim : " Benim imkanım olsa hepsini satın alırdım" dedi bir gün. İşte eksik olan şey buydu hikayemde. Bakma konuşamıyor, bir şey diyemiyorlar ama evlerin bir ruhu var. Öyle hissediyorlar ki yaşayanı, yaşantıyı. Ben hayatta da hep böyle yaptım hep iz sürdüm. Geçmiş, hep daha sığınaklı geldi. Bağlanmaktan kaçan tarafım hep bundan. Benim davam, maziyle aslında.

Ağlamak, ancak ondan yorulduğunda durdurulabilen bir eylemdir.