Nilüfer

Yağmala hüzzam makamını

Ne kaldıysa sözcüklerden geri

Her ne anlatma çabasıysa ağzından akan

Tükrüğün içinde boğulan tek kurşunlu yakarış

Delice sözler ve titreyen sesler

Teslim olan öfkeler

İçi boşalmış bir umut şarjörü

Eller başka bedene ait 

Kopmuşlar gibi dünyanın koptuğu manayla güneşten, kendi hikayesini yazmaya doğru

Çırpıyor, alkışlıyor, parçalıyor, uçuyor misal

Çağırıyor anavatanına coşkuyla yeni yüzler

Gövde kaskatı duruyor toprağın üzerinde

Ayaklar korkak bir savaş esiri 

Hep geldiği yeri özlüyorlar

Ama unutmuşlar orası neresiydi

Öylesine uzamış ki çıkılan yol

Sadece nilüferleri hatırlıyor ayaklar

"Geldiğimiz yerde nilüferler açardı.."

Nereye bastığını bilirlerdi bir zaman

Şimdi nereye battığını biliyorlar

Orada kaç zaman mahsur kalacağını

O çamurdan, aklına kaç sancı taşıyacağını

Toprağın çamura dönme hikayesini biliyorlar

Kendi hikayesine benzetiyorlar biraz

Hep geç kalınmışlık hissi bir sonraki yetişme çabasını örseliyor

Ayaklar öğreniyor çaresizliği

Battığı yerden yolluyorlar o mektupları

Aklın usanmasını bekliyorlar 

Bir sokak lambasının altında gündüzü yaşayan kuş gibi akıl

Sabahın meltemiyle işi yok

Sadece varsayımlara adanmış

Biraz aydınlık yetiyor elde olandan şahaneler yaratmaya

Aslında öylesine hasret ki sahici sabahlara

Ama bu meçzup hali taşımak zorunda kanadında

Alışmış işin kötüsü

Ayırt edemiyor gündüzü geceden

Hiç varmak istemediği bir yere kanat çırpmak

Olduğu yerde dönerken üstelik ne zor iş 

Birileri tarafından farkedilmeyi bekleyen hüzünler giyiyor

Gövdenin üzerindeki vazifesi de yoruyor onu

Kim ister ki onca başıboş fikre sahip çıkmayı

İpek böceğiyle kelebeğin savaşı gibi

Ayaklar ve aklın arasındaki

Ölüme kim daha yakın bilmiyorlar

Uzuvlar sessizce konuşuyor birbirleriyle

Hem okşuyor hem dövüşüyorlar

Yabancı da değilsin bu alametifarikaya

Her defasında sanki ilk kez karşılaşıyor gibi acemi bir merhaba ile

Gelip yerleşiyor eklem oyuklarına

Hep dönüyorsun karga tulumba geri

Kılık değiştirip kapıyı çalan o sevgiliyi

Buyur ediyorsun içeri

Yağmala hüzzam makamını

Her ne kaldıysa sözcüklerden geri

Bin bir suratla koynuna giren o serseri

Aşk,

Ne güzel geldin, hoşgeldin. 

Ç. 

Tkrdağ/ 27'10'17

Lotus Çiçeği

Giden birini durdurmak, kurşunu havada yakalamaya benzer. Bunu başarmanın tek yolu kurşunun önüne atılmaktır. Kurşun sana saplanır ve durur. Durduğu yerde de seni kanatıp bir müddet sonra öldürür. Sonunda sen yine ölürsün. Bu yüzden ayrılık ölümün döl eşidir. 

Gitmek nedir? Bir terkediş. Vazgeçiş. Senden vazgeçmiş birini nasıl durdurabilirsin?  Yarı yolda elini bırakmış birini ? Kalmasını dilediğin kişi, hala o kişi midir ? Biri dururken, diğeri yürüyebilir mi? Yanında olduğunu sandığın, gitmeye karar vermesi ve sana bildirmesi arasındaki 'zaman' .. O, karar verdiği gün gitmiştir zaten. Sahip olduğun tüm varlık: arzu, ümit, tebessüm ve reddeden delilik; onun suretinde gördüklerin ama o değil. Sadece düşsel bir kanama bu.  

Bu, gökte parlaklığıyla büyülendiğin bir yıldızın yüzyıllar öncesinde oradan kaydığını; gördüğünün sadece bir ışık huzmesinden ibaret olduğunu hatırlatan bir yanılsama. 

Bütün ayrılıklar gibi ''ışığı sana çok sonra ulaşan'' ...

Neden vardır ayrılık?

Bugünü anımsamak için. Ayrılıktan bir gün evvel hayatının ne kadar sıradan olduğunu anlamak için. Bir deprem, bir yangın gibi felaketin kapında beklediğini bilmeden içeride uyursun. Ne güzel uykudur o son uyku. Artık hiç bir uyanış da eskisi gibi olmaz. Vücut ısın, eklemlerindeki ağrı, kasılmış kasların , bütün gece sıkmaktan sızlayan çenen... Sana ayrılıktan bir gün önce dünyadaki en mutlu insan olduğunu anlatır.  Ansızın bombalanan şehirler gibi hazırlıksız. Artık tarihin de bir önemi yoktur. Başarını yazan kayıtlar kül olmuştur. Kimsenin de umrunda değildir sadece hayatta kalmaya çalışırsın.  Vücudunda akşamcı bir koku, öyle utanır ki zihnin  göz ucuyla komşunun bahçesindeki o renkli gülleri çalmaktan her gün, dilinin ucundaki sözcüklerin 'tütünden sararmış sakallar gibi acizliği kolay farkedilir' ... Bir kütleye defalarca çarpıp sana geri dönmüş sitemler, etine hatırlamadığın morluklar, diline bilmediğin küfürler yerleşir.  Öyle sahneler görür ki gözlerin her ölümlü gibi sıradanlığın sarhoşluğunda uyuşmak için can atarsın. Daha fazlasını taşıyamayacağını düşünüp, her gün daha beteriyle çarpıştığın arsız gücü kovalarsın, gitmez.

 O kalleş monolog..

Bir insana kavuştuğun an, onu kaybetmenin geri sayımı başlar. Aşka dair hatırlanan güzel anların tümü, seni herhangi bir limana taşıyan görkemli bir gemi gibi. Sarsıntılı, gürültülü, güvenlik seviyesi düşük, hayal edemeyeceğin kadar güzel manzaraları olan, kıyıdan bakan herkesin imrendiği,  hiç anlam veremediğin bir güç tarafından taşındığın bir yolculuk.  

Bir şarkının giriş kısmının nakarata kavuşma isteğini bilir misin..? Yırtar gibi şehvetle minörlerini ama ikditarsız bir hazla. Hiç bir duyguyu döllemez bilirsin.  Islak bir etin içinde çırpınır durursun. Hayatta kalmak için nakarattaki coşkuya ihtiyacın vardır. Anlatmak istediğin hiç bir zaman karşındakine istediğin biçimde ulaşmaz. Cümleleri silip silip tekrar yazarsın. Henüz sihirli sözcüğü bulamadığını düşünürsün. Bulduğunda majörlü günlerin seni beklediğine inanırsın. Kahrolası ilhamı çağırırsın bütün gücünle. Tüm bu çırpınışında yalnızsındır. Dışarıdan farkedilecek kadar da komik. Bu yüzden bir şarkıyı iki kişi yazamaz, bir romanı.. Bir aşkı da öyle.  Bazıları yazar, bazıları değirmen olur. 

İçinde saplanıp kaldığın o şarkı, hiç bir zaman bitmez. Bittiği gün, öldüğü gündür bilirsin. Bütün sonlar ayrılığın o keskin kokusunu taşır. Kokuşmuş can çekişmelerin zengin armonisi.  Bir bataklıkta çırpınmak gibi; yüzeye çıkmak istiyorsun ama sevdalısın çamuruna. 

İşte o şey, heykel mi çamur hiç bir zaman bilemezsin. 

Ç. 

Tkrdağ' 16'10'17

Hala'dan Mektup

Bugün değişik bir gün, bugün her zamankinden daha değişik bir gün.Bugün hala olacağımı öğrendim.Kendime gelemedim sayılır.Ailemize yeni bir üye katılıyor.

Sevgili Yeğenim; henüz hiçbir şeye benzemiyorsun,muhtemelen çirkin bir şeysin.Yavaşça,bir fındık tanesinden, insana dönüşeceksin.Sanırım bu yıl bitmeden de aramızda olacaksın…

Henüz cinsiyetini bilmiyoruz ama her ne olursan ol, babana benze.Eğer erkeksen; onun gibi yetenekli, erdemli ve ahlaklı ol.Babana benzersen, bütün kadınların hayran olacağı biri olacaksın ancak hayatta yalnız tek bir kadını mutlu edeceğin konusunda  hayal kırıklığına uğratacaksın onları.Olsun,hiç değilse hala bir şanları olduğunu bilecekler..Sahip olduğun yeteneklerin konusunda yüzüne hayatın boyunca, şaşkınlıkla bakacak olanlara, benim gibi tebessümle karşılık vereceksin çünkü bileceksin ki sahip olduğun tüm güzelliklerin kaynağı baban olacak; çünkü benim de sahip olduğum her güzel şeyin kaynağı senin babandı.

Eğer bir gün, kız kardeşinin kredi kartı borcunu ödemek için, gitarını satmak mecburiyetinde kalırsan,bunu sürekli kafasına kakma.Ayrıca kız kardeşinin sana olan zaafını kullanıp ‘’Amerika’ya gider, bir daha dönmem’’ tehditiyle, evin tüm temizliğini onun üstüne yıkma lütfen.Benzer korkutmalarla ,harçlıklarını da alma çünkü o harçlıklar, sana yılbaşında en güzel hediyeyi almak için birikiyor olacak.

Sen büyüdüğünde, tekvando

 ,karete gibi kültürler tamamen tedavülden kalkacak.Bruce Lee fırtınasına tutulmamış olacaksın.Kız kardeşin için mutlu lakin senin için üzgünüm.Dövüşecek partner bulamadığında, kardeşini kum torbası olarak kullanmak pratik ve ekonomik bir çözüm olacaktı oysa.

Plak, kaset, cd arşivi sağlam olan bir halan olacağı için de şanslı sayılırsın.Evimizde bu konuda hatrı sayılır bir koleksiyon olduğunu söyleyebilirim.

Bütün kız arkadaşlarını, kız kardeşinle tanıştırmanı tavsiye etmem çünkü prenses de olsalar, hiç birini sevmeyecek.

Eğer bir kız olursan, ‘’Kızlar halaya çekermiş’’; güzelliğini benden alabilirsin,lütfen cadılığımı alma…Sen büyüdüğünde ,bu dünya ,bugün olduğundan daha kirli bir yer olacak.Sen herkese inat tertemiz ol. Fazla melankolik olma diyemeyeceğim çünkü melankoli bizde doğuştan.Bu konuda yapabileceğin bir şey olduğunu pek sanmıyorum.

İletişim kopuklukları yaşadığında, sen de babanla benim gibi mektuplaşabilirsin lakin sen büyüdüğünde mektubun ne anlama geldiğini,muhtemelen ancak sözlükten açıp bakarak öğrenebileceksin. ‘’Anne babalık , çocuk sahibi olmadan öğrenilebilecek bir şey değil’’ diyen bir deden olacak bir de.’’Bir Hayat, bir hayat’ın’’ ne kadar önemli olduğu kulağına küpe olur umarım;biz bu hayat denen şeyi çok da ciddiye almadık sanırım. Kaleminin kuvvetli olmasını dilerim, yazı yazmak güzel şeydir.Bir kadına belki en çok yakışan şeydir.Edebiyatla aran iyi olursa ve okumayı sevecek olursan, dedene benzediğini  bileceğim.

Sorumluluk sahibi ve fazla korumacı olursan da, yine dedene benzeyeceğini biliyorum.Eğer ortaçağda doğsaydın, bu meziyetlerinle bir kral bir lord olurdun ama gel gör ki millenium çağındayız!

Eğer kız olursan,babanın bir hayalini gerçekleştirmiş olacaksın. Çünkü baban hep büyük kardeşin kız, küçük kardeşin de erkek olması gerektiğine inanırdı.Attığı her adımı, bir kız kardeşi olduğunu bilerek attığından, gönlünce serserilik yapamadığından yakınır ve kendi çocuklarından ilkinin kız olmasını istediğini söylerdi hep.Olduğundan daha erken olgunlaşacaksın böyle olursa orası kesin.Eğer büyük kardeş olmanın da güzel yanları varsa, belki ben de senden onları dinlerim kimbilir ama dünyada hiçbir şeye değişmeyeceğim şeyin ‘’abim’’ olduğunu bilmeni  isterim…

Evin en küçüğü olmanın süksesini yaşayamayacaksın maalesef.Yoksa sana bu konuda da bazı öğütlerim olacaktı fakat bu şansı kaçırdın.

Annelik makamının sınırlarını fedakarlıkla,sinir bozucu biçimde zorlayan bir babaannen olacak bir de.Onun gözlerinde, sadece babanı uğurlarken yaş göreceksin.Sonra Tanrıdan, ömür boyu,ailenden ayrılmak zorunda kalmayacağın bir ömür dileyeceksin.Eğer biraz da şanslıysan, gözlerin babaannen gibi menekşe mavisi  olabilir. Babaannen kadar tutumlu olmanı istemem tabi; o kadar tutumlu olup da ülkeye hala bir Maliye Bakanı olamamışsan hayal kırıklığı olur çünkü.

Müziğin içinde doğacaksın.Doğduğun evde onlarca enstürman olacak ve muhtemelen darbuka sesleriyle uyuyacaksın ya da gitar; şanslıysan! Bu gayda da olabilir. Sanatsal yeteneklerin konusunda şimdiden hiç şüphem yok.Resim, müzik ya da sahne sanatlarından bir ve ya bir kaçına yetenekli olacaksın.Bu konuda da babana benzeyeceğini düşünüyorum.

Önce hangi dili konuşacağın konusunda biraz çelişki yaşayabilirsin çünkü bir çok seçeneğin olacak.Bizim böyle bir sorunumuz olmadığından bu yaşa kadar tek dille geldik. Lakin ilk söylediğin kelime ‘’Hala’’ olursa, hangi dile öncelik verdiğini anlayacağım.

Rocker olacağın konusunda tereddütüm yok.Sülalemizde bizi henüz bu konuda hayal kırıklığına uğratan olmadı ama ilk çocuk olduğun için, herşeyi kendin keşfetmen gerekecek maalesef benim gibi büyük kardeşini kopyalayamayacaksın.

 Milyonlarca kere ‘’Dayımın evinde bir Yeni Türkü: Vira Vira! albümü buldum ve hayatım değişti’’ anısını dinleyeceksin babandan ve belki de aynı şarkılarla zehirleneceksin ama bu şarkılarla temeli atılmış erişkinlik çok sağlıklı olmuyor,şimdiden söyleyeyim.En azından askerlik anıları dinlediğin bir baban olmayacak ; bu da bir şey tabi.

Sanatın içinde doğacaksın; belki bana anlatarak bitiremeyeceğin kadar çok sergiye,konsere ve hatta müzikale gidersin.Baban müzikalleri sevmiyor olacak; belki ona bile sevdirebilirsin.Belki sen büyüdüğünde, Pink Floyd üyelerinden biri hala hayatta olur lakin Mİcheal Jackson’ı  tanıyamadığın için çok üzgünüm.Sen büyüdüğünde,Ajda Pekkan’ın hala yaşıyor olacağına eminim ama.

Eğer kız olursan, ergenlik döneminde yaşayacağın sıkıntılar konusunda annene denge unsuru olarak başvuracaksın.Avrupalı da olsan, Türk bir baban olacağını unutma.

Erkek arkadaşınla okuldan kaçtığında, önüne arkana, sağına soluna iyi bakmayı ve sık sık hedef şaşırtmayı unutma.Baban her an her yerden çıkabilir.Bu konudaki engin tecrübelerimi seninle zaman içerisinde paylaşacağım.

Çok güzel bir gülüşün olursa, bunu annenden alacağını biliyorum.Utanınca yanakların kızarırsa da sanırım annene benzemiş olacaksın.Gözlerin ve kirpiklerin de annene benzer umarım.Biz bu konuda, anneme hiç benzeyemediğimizden pek de şanslı sayılmayız.Burnun babana benzemeli ama orası kesin. ''Bu burunla kaç kız tavladım ben'' şeklinde hava atabilmen açısından.

Bir gün, zaaflarını fark edip, bu zaaflarının sempatik geldiği ve noksan yanlarını görebilecek kadar dikkatle izleyen bir insan olursa seni,böylesine özenle ilmek ilmek her ayrıntını görebilecek kadar aşkla bakan biri olursa sana, onu sakın bırakma ve çok sev.Senin için doğru insanın o olduğundan kuşkun olmasın…

Savaş hep vardı, yine olacak.Yanı başında insanlar ölecek; kaynaklar tükendikçe tahammüller tükendikçe insanlar birbirlerini öldürmeye devam edecek.Bütün dünya savaşırken, iki insanın birbirini bulması kadar mucizevi bir şey olmadığını ve aşkın aslında böylesine imkansız bir duygu olduğunu unutma…

Senin doğumunla beraber, ‘’ergenlik döneminde fazla baskılara isyan ettiğimiz günlerin hakkını mı vereceğiz yoksa aynı paranoyak ve endişeli ebeveynler mi olacağız’’ konusu da aydınlığa kavuşacak.Sanırım senin doğumun bir çok ergenlik hezeyanının sorularını cevaplayacak.Belki de babamı, anlamadığım ve kırıldığım bir çok konuda affedeceğim kimbilir…

Bir gün okul, evlilik  gibi sebeplerle babandan ayrılmak zorunda kaldığında,asıl yalnızlığın bu olduğunu anlayacaksın.Çünkü benim için de ‘’yalnızlık’’  babanı; yani abimi Avusturalya’ya yolculadığım o gün,Sirkeci’de saatlerce ağladığımda başlamıştı ve o boşluk bir daha da hiç dolmadı.En azından sen,Londra’da ya da Bruges’de ağlıyor olacaksın;benim gibi Sirkeci’de değil,bu da bişey. O gün Tanrıdan, bütün ailenin bir arada olacağı kadar uzun bir ömür için şans iste. Şimdi senin aramıza katılacağın haberi, yıllarca süren ayrılığın ödülü  gibi geldi.Sana değer sanıyorum.Baban yine yırttı anlayacağın!

Bir de Tekirdağ’da,çocukken diktiğimiz,dalından bir tek erik bile yiyemediğimiz bir ağacımız var.Onu da gelince görürsün.Burası hiç de fena sayılmaz.Hadi çabuk gel!

Halan.

 22'4'14

 

Bir Yıl

Kendi parmaklarını da kıskanır mı insan?
Eğer onlar, hayallerine senden bir adım daha yakınsa kıskanır. 
Bugün ellerimi kıskandım
Saçlarına değer saçlarımı
Yanında sana dokunmadan geçmiş dakikalarımı kıskandım
Sana küsecek konforunu gönlümün
Saçlarımın telini
Gömleğimin beyazını kıskandım
Bugün maziyi kıskandım
Kendimi kıskandım bugün. 
Hayalinin elini bırakıp koşar adımlarla kalabalığa karışan cesaretini gerçeğin
Cümlelere saklanan büyüsünü kıskandım. 
Söylediğim sözleri
Savurduğum öfkeleri
Yazdığım şiirleri kıskandım
Bastığımız yolları
Battığımız zorları
Çiğ et tadını damağımdaki
Çiğnemeden yutulmuş telaşımı kıskandım. 
Kendimi kıskandım senden
Ve ben şimdi senden ayrı gezegende bir yıldızken 
Kayıp da düşemediğim göğsünü kıskandım. 
Kendimi kıskandım bugün. 

Ç.  / Cz







iPhone'umdan

Metrodaki Külkedisi

Metroda oturuyorum. Yüzüm cama dönük. Tren Şişhane istasyonunda durduğunda, yanımdaki yolcular inmek üzere kalkıyorlar. Her iki yanımın da boşaldığını net olarak görüyorum metro camında. Kendimi bir an yapayalnız hissediyorum. " İyiydik halbuki" diyorum “ Neden gittiniz ki..?” Solumdaki kadının kalçası genişçeydi ve vücudumda yaslandığı yeri tatlı tatlı ovuyordu. Sağımdaki adamın dirseği ise kibardı. Rahatsız etmemek için ekstra çaba sarfeden bir kontrole sahipti; kirasını düzenli ödeyen ev sahibi gibi. Ama şimdi ikisi de yoklar. Şu kapıdan çıktıkları andan itibaren bir daha karşılaşma şansımız 80 milyonda bir. Her şey " o" kapıdan çıkmakla başlıyor. O kapıdan çıktığında yalnızsındır. Kapıdan çıkan da, kalan da yalnızdır artık. Kimin kalıp kimin gittiğinin de bir önemi yoktur üstelik. Kalanın aklında biraz daha belirgindir sahneler gidene göre. Menzilden çıkınca kimin kalıp, kimin gittiğini farkedemezsin. Bir müddet sonra , onun hangi durakta indiğini hatırlamazsın. Aklında sadece, silik o gidiş anı kalır. Adımlarının kararsızlığını, senin  ardından ilk kiminle göz göze geldiğini, elini saçlarına getirdiğini, tırnaklarını yediğini, göğüs kafesini şişirerek nefes aldığını düşünürsün. Kendi durağınla onunki arasındaki farkı bulmaya çalıştığın bir zaman dilimine girersin. İnmediğin durağın koşullarını , o gün , o saatte, orada inmediğin için hiç bir zaman tam olarak bilemezsin. Sadece bazı tahminler yürütebilirsin. Gidenin neden gittiğini tam olarak bilmenin bir yolu yoktur. 

Trenin kapısının açılmasıyla yeni yolcular içeri doluştular bir anda. Ben gelecek istasyonlara beraber devam edeceğim muhtemel yol arkadaşlarımı gözlüyorum trenin camından. "Acaba hangisi oturacak yanıma..?"

Derken... İki kişi, yorgun bedenlerini bırakıyorlar yanımdaki boşluğa. Neden yanımda olduklarına dair bir fikirleri var mı yok mu diye tasalanıyorum. Bu yeni yolcunun varlığına hazır mıydım ki acaba... Gideceğim istasyona kadar gelecek miydi benimle, yoksa kendine bir başka durak beğenip yarı yolda inecek miydi öncekiler gibi. Merak ediyorum. Sadece yanım boş olduğu için mi oturdular, bunu merak ediyorum en çok aslında. Öyle alelade bir boşluğu doldurmak için, girdiğin kabın şeklini almanın moleküler hazzıyla mı, neden..?

Bu yeni yolcuların farkını ayırt ediyorum hemen. Aynı mağruriyet yok adamın beden dilinde ya da kadının vücudunda güven veren bir et kalınlığı. Ama camdaki aksime bakınca iki yanımın da tastamam dolduğunu görüyorum. Yalnız görünmüyorum. Rastlantısal olarak yanımdaki boşlukları doldurmuş iki yol arkadaşıyla güvende hissediyorum. Az sonra tavırlarından yanımda ne kadar kalacaklarını tahmin etmeye çalışacağım. Kafalarını cama yaslayıp, gözlerini kaparlar ya da oldukları yerle ilgili her şeyi bilmek ister gibi gazetelerini açıp okumaya başlarlarsa uzun bir yolculuk olacağını düşüneceğim.  Güven hissiyatım biraz daha artacak. Bir sonraki istasyonda inecek olan biri, çok şey bilmek istemez ya da yanında uyumaz herhalde diye düşünüyorum. Birinin yanında uyumak mühim bir şeydir. Başının, uyuduğunda o omuza düşeceğini bilirsin. Uyandığında aynı yerden kaldırmak istersin başını. Solumdaki kadının uykulu yüzünde bir tedirginlik seziyorum. Bakışlarını kaçırıyor bir noktadan diğerine. Omzumda uyumak istemiyor sanki.  Sağ dizini sallıyor sürekli, arada gözleri düşer gibi oluyor ama koyvermiyor, huzursuz gibi bir hali var. Gözü duraklara takılı. Fazla kalmayacağını anlıyorum böylece. Onunla aramda önceki yolcuyla olduğu gibi telepatik bir iletişim yok. Sağımdaki adam, umduğum gibi gazetesini çıkartıyor. İçimde bir mutluluk hissi; uzun zamandır giymediğin ceketinin cebinden para çıkması gibi, kimseyle paylaşamayacağın türden müstakil bir neşe. Adam ekonomi sayfalarını okuyor. Ülke ekonomisinden şikayet eder bir hava dolaşıyor dudaklarının üzerinde, yağdı yağacak sağanak bir öfke. Biraz sonra çiseliyor yavaşça : " Canımızı da alın da kurtulalım" diyor. O an sol dirseğiyle vücuduna kattığı motivasyon, onu öfkesiyle barışık tutuyor. Dirseğin bir ucunda ben, diğer ucunda ülkedeki zamlar var. Ateş hattındayım. Sırılsıklam olsam yeri. 

Biraz sinirli de olsa, bu yeni yol arkadaşımın yanımda yer alacağı uzun soluklu seyahat fikri beni mutlu ediyor. Bir sonraki durağa geldiğimizde, adam gazetesini apar topar katlayıp kolunun altına alıyor. Trenin kapıları açılır açılmaz, adam fırlıyor kapıdan dışarı. Öylece bakıyorum arkasından. Niye aniden gittiğini anlamıyorum. Giderken gazetenin bulmaca ekini düşürüyor. Eğilip alıyorum. Külkedisi öylece gidiyor. Gidişini görüyorum. Mavi ceketi, kapı önünde duran kadının bej renkli pardösüsüne çarpıyor. Giderken ağzında küfürler vardı hala, yutmamıştı lokmasını. Derken kapılar kapanıyor. Bu duraktan başka binen yok. Trenin içi neredeyse boşaldı. Camda kendimi gördüm yine. Trenin camları, bakanları alabildiğine yalnız hissettirebilmek için her gün özenle siliniyor gibi. Evdeki aynamın bile bu kadar net gösterdiğine şahit olmamıştım. 

  

Mavi ceketli adam kalabalığa karışmıştı. Gözlerim artık onu takip edemiyordu. İndikten sonra da nereye gideceği hakkında pek fikri yok gibiydi. Tesadüfen gelen ve giden insanların bıraktıkları o boşlukları çok da sorgulamamalı. Çünkü sebebini onlar da bilmiyorlardı.  Gözlerimi camın ardındaki kalabalıktan alıp  camın üzerindeki yalnızlığıma odakladığımda işler büsbütün değişiyordu.

Bir şey farkettim o an. Yanımdan kalkan ve akabinde oturan yeni yolcu arasındaki süre öylesine kısaydı ki vücut sıcaklıklarını olimpiyat ateşi gibi birbirlerine teslim ediyorlardı. Boşluklarım tesadüfen, gelişigüzel  doluyordu. Omzumu yasladığım insanlar hakkında hiç bir fikrim yoktu ve onlarla bir yola çıkıyordum. Kaderimin bilinmezlerine dair o efsunlu havayı birlikte soluyorduk. Bir ipe dizilmiş mısır koçanları gibiydik camdaki görüntümüzde.Yan yana gibi duran ama apayrı insanlar... Aynı amaç için orada bulunuyor gibi bir halimiz vardı ve yolun sonuna kadar gideceğiz gibi hissettiriyordu bu resim. Ama öyle değildi. Tesadüfen kalabalıktık ve tesadüfen yalnız. 

Bu, kendi durağına kadar başkalarının hayatında soluklananların yol hikayesi.

Sadece o an, o makam boş olduğundan oraya atanıyorlardı  evren tarafından. Bu yüzden vadeleri dolunca iniyorlardı. Kalçası yumuşacık olanlar, dirsekleri zarafet kokanlar, ağzında afyon patlayanlar, berduşlar, gezginler, sarhoşlar ve deliler...

Hepimiz gelişigüzel bir vagonda gidiyorduk.

Karşımda oturanların da, neden yan yana oturdukları en az bizimki kadar muammaydı.

Öylesine birbirimizin hayatındaydık. Karşımdaki kadınla yer değiştirdiğimde evrenin akışına dair bir değişiklik olmazdı. O zaman da şu temiz yüzlü ihtiyarın dirseğinden mikro titreşimler yoluyla mesajlar alacaktım " Neden yanımdaydı, nereye gidiyordu, yolun sonuna kadar gidecek miydi ya da sıkılınca inecek miydi... "

Benim de durağım yaklaştı, göz ucuyla panoya baktım. Trenin içinde hemen hemen kimse kalmadı. Durakları ve inenleri hatırlamıyorum artık. Bir gün planladığımdan daha kısa bir seyahate çıkacak olursam yolda gazetemi açmayacağımı biliyorum sadece. Birilerinin beni camdan izleyebileceğinin farkındayım. Kafamın içi kimsenin bilmediği sırlarla dolu; vagonlar gibi geliyorlar peşimden.

Tren durdu. Ben indim, hepimiz indik. Son durak, kimsenin birbirine çarpmayacağı kadar tenha. İnenlerin yüzünde benimkine benzer bir ifade var.  Kalktığımız yerlerden vücut sıcaklığımızı da alıp gittik. Bilmediğimiz bir bedende üremeyeceğiz kontrolsüzce. Ne kadar da hüzünlü vagon. Mülteciler gibi bir anda terkettik orayı. Son durakta yan yana inenler de oldu. Sayıları azdı. Sonrasında onları nelerin beklediğini bilmiyorum ama yolu beraber tamamladıklarını gördüm. 

Ç.  

İst/ 3'10'17

Hoşgeldin Eylül /17

Bir başkaldırı, haklı bir direniş var öyküsünde

Uzun süren suskunluğunu bozmak gibi

Ağzına ne gelirse söyledi gökyüzü

Bizim adına yağmur dediğimiz kabulleniş

Onca lafı işitip yarabbi şükür demekle aynı şey değil mi? 

Bu alametifarika

Dolmuş öfkesi ve boşalmayı bekleyen arzusuyla saç diplerimizden, kapı eşiklerinden, bacalardan haykırmıyor mu avaz avaz..?

Kavgasına tanıklık etmemizi ister gibi, cemaati çağıran bir sesle yürümüyor mu ışığın üstüne

O sırada yüzüne kapanan kapıları zorlamıyor mu ayıplanmak pahasına,

İki sevgilinin arasına girmiyor mu, iki saç telinin, iki memenin, lastik ve yolun, düşünceyle kaçışın arasına..?

Kaldırımlarda mahsur bırakıp , savaş yerinde hayatı sorgulatır gibi sudan sebeplerle alan sen değil misin aklımı?

Hayatın adil olmadığına dair bir bilgi canlanıyor zihnimde

Bu, bir kurşunla yaşamak gibi

Yaranla barışmadan hayata devam edemezken, yaramla arama giren de sen değil misin? 

Tam da tozu toprağı çekmekteydim içime

Şehrin güzel kadınları gibi sen gelmeden yanıma varan kokunla 

Az sonra nasıl bir şehvetle boşalacağını bilerek omuzlarıma

Kendimi sakınacak kadar bile vakit tanımayacağını biliyorum üstelik

Diğer insanları nasıl koruyabilirim öfkenin rutubetinden

Eklemlerime oturacak o ağrıdan ya da?

Neden her tokat yediğinde Eylül'den gelip dayanıyorsun kapıma?

Sizi bir arada tutacak olan nedir

Biraz daha sebaat etmemeli misin?

Biraz daha mütevazi ve tatminkar olmak seni daha huzurlu kılmaz mı?

Başka mevsimleri daha mı iyi sanırsın

Karşı kıyılar neden daha cazip gelir hep?

Hiç bir mevsime ait olmadığını haykırmanın daha barışçıl bir yolu yok mu hem?

Her telinle kesmen mi icap eder jilet gibi kollarımı?

Düşüncelerimle arama sızıyorsun

Her şey olduğundan daha melankolik ve çözümsüz görünüyor

Sarhoş eden o kokunu salıyorsun üstüme

Aklımı alıyorsun

Zor misafirsin, etin ağır. 

Her odada senden bir çaput

Kimliğimi unutur oldum evde

Dokunduğum her yer ıslak

Ah Yağmur,

Sen

Uyuyunca bir kaldırım taşında öyle mağrur

Öpülüp uyandırılmayı bekler gibi 

Dokunsam ağlayacaksın bilirim

Nasıl anlatabilirim incitmeden, bu dünya yanlış bir yer

Ne kadar yükselirsen o kadar sert çakılacaksın zemine

Var olmanın en kahpe hakikati bu

Keşke uyusan hep böyle kapı eşiğinde

Okşasam saçlarını avuçlarımla

Ama olmuyor, olamıyor

Dünya hiç adil olmamış

Az sonra kapıyı çalacak Eylül

Almaya gelecek seni

Açacağım " Hoşgeldin Eylül" diyeceğim

Göndermemi istemeyeceksin

Yine aynı kavgayı vereceğiz

Konu komşuya rezil olacağız

Lakin sen ait olduğun yere döneceksin

Ben ve kediler

Kışı bekleyeceğiz. 

Ç.

Tkrdağ/ 9'17

Yabancı

Bir yabancıya  güvenebilirsin. Çünkü yabancılar yalan söylemezler, eleştirmez, ayıplamaz ya da yargılamazlar.  İhtiyaç duymazlar çünkü. Bir yabancıya her şeyini emanet edebilirsin; duygularını, düşüncelerini, canını, malını... Seni incitmeyeceğini bilirsin; sonunda bir şey kaybetmeyeceğini de. Kaybetmek, kaybedeceğini düşünme tasasının ürünüdür. Hayal kırıklığı bu korkuların birikimiyle oluşur. Yabancıların yanında korku duymazsın, tüm çıplaklığınla sadeleşebilirsin. Zihnini okumazsın, hakkında ne düşündüğünü umursamazsın. İşte orası hakiki özgürlük noktasıdır; yanında kendin gibi olabildiğin tek yerdir o yabancılık.  Güven duygusu, birine sokuldukça tanışılan ve keşfedilen bir şey. Bir yabancının yanında güvensizlikten bahsedemeyiz. Tanımayla başlar her şey. Bir çocuğun korkuyu tanıması gibi deneyimle başlar. Çocuk ateşi kavrayamaz, ateş yabancıyken ona sokulmayı seçer, içgüdüsel. Yandıktan sonra ateşi tanır artık, güvensizlik burada başlar işte.  Tanıdıkça da bu keşfedilen duygu azalır git gide. Kaygılar arttıkça, güvenden uzaklaşır insan. 

Olmak istediğin ya da gerçekte hiç olmadığın birine bürünebilirsin. Bilirsin ki ateşten uzaktasın; ateş kızıl mavi ve güzel. Sıcak olduğundan habersiz ona hayranlıkla bakabilirsin. Denize de bakabilirsin aynı hayranlıkla, ateşe de. Zihin ikisini de aynı arzuyla çağırır öğrenmeye. Dokunur; biriyle yanar, biriyle soğursun. Mavi, sana güzelliğinin altındaki tehlikeyi öğretir. Demek ki her mavi " aynı" değildir. Bunu öğrenirsin işte. Hayat budur; bir savunma sanatı. Hayatının kontrolünü ise korkuların çoğunu öğrendiğinde kaybedersin artık. 

Korkuyu nasıl tanıdığımızı düşünürdüm hep, nasıl güvendiğimizi, nasıl yanıldığımızı. Pediatri kitapları okudum uzunca. Bize neler olduğunu merak ettim. Neden ateşe sokulmadığımızı, neden uçurumdan atlamadığımızı, neden koşarken düşmeyi hesapladığımızı düşündüm.  Tehlikeyi nerede tanımış, korkuyu nasıl öğrenmiştik? Kaybetmekten kaçınma refleksimiz nasıl gelişmişti?

O sonsuz cesareti nasıl kaybetmiştik? Bütün korkuları ezberleyip, aynı tehlikeye yaklaşmayacak kadar geniş bir hafızaya nasıl sahip olabildik? Benzer bir tehlikeyle karşılaştığımızda zihin, hafızadan gönderilen ikazlarla hayatımızı nasıl yönlendirebiliyordu? Hayatımıza hakim olan hafızamızdı. Biz sadece belirli uyaranlarla harekete geçiyor, onlara sistemli tepkiler veriyorduk. Bizler, hayatımızın kontrolü bizde değilken özgürlükten bahsediyorduk.  Bütün kötülüklerin yabancılardan gelebileceği gibi yaygın bir kanı oluşmuştu, çocuklara da bunları aşılıyorduk. 

Çocukluğumuzdaki gibi her şey aslında hala. Değişen bir şey yok. Her maviyi aynı arzuyla çağırıyor ; bazen yanıyor , bazen serinliyoruz. 

Daha önce hiç görmediğimiz renkte bir durumla karşılaştığımızda ise çocukluğumuza geri gidiyor ve cesareti çağırıyoruz. Koşulsuz atılıyoruz durumun içine. Yanıp yanmayacağımızı zaman gösteriyor o yabancının yanında. Ama mutlak özgür ve çıkarsız oluyoruz. Her şeyimizi bırakıveriyoruz bu yeni rengin kucağına. Henüz diyorum, henüz onu tanımıyoruz. Güvenebildiğimiz kadar güvenmeliyiz. Yeniden çocuğuz işte, yeniden heyecanlı, yeniden cesur, delice kararlı. Korkuyla tanışmadan henüz sanki her mavi bir deniz gibi boyalı. İçine dalıp yelkenleri hayallere sürme zamanı. En son kaldığımız masaldaki gibi hatırlamak her şeyi... Ne güzeldir bu yeni yabancı. 

Masallarda korkular öğretilmez çocuklara. Tanımadan seversin kahramanları. Her gece başka masal dinlersin. Hiç tanımadan, hiç incinmeden, sahici sevgiyi öğrenirsin. Yarına kalmaz hiç bir masal, bu yüzden masallar hep mutlu sonla biter.  Sonunu duymadan uyur kalırsın. 

Sadece içlerinden bazı çocuklar : " Anne dün o yavru aslana ne oldu?" diye sorarlar. O çocuklar, hiç bir vakit tam olarak büyümezler.   " Ya sıcak değilse" diye her maviyi aynı hevesle tutarlar, sonunda yansalar da aslanın akıbetini öğrenirler. 

Ç. Tkr' 16'8'17 

Giyotin

Yanacağımızı bile bile yine yürürüz ateşe. Kaderin ne göstereceğini bilme şansımız olsa dahi öğrenmez, körü körüne yanmayı seçeriz; rezil rüsva, per perişan, düşe kalka. Ama kalkmadan da her daim belli bir seviyesinde yerin. 

Hayatta kalabilmek için, son kurşunu da başkalarının hatalarına sıkan insanlar ömürlerini uzatmak için bizimkinden çalarlar. Önce saçlarımızı okşarlar, her şey o yattığımız dize alçalmakla başlar. Saçlarımızı okşatmak için yattığımız kucak giyotine dönüşür bir gün. 

Ç.  Tkr' 25'8'17

Islak

Bir camın ardında ağlamak gibi kötü bir seçim yoktur herhalde. Cama yaklaştıran o dürtüde dışarı bakıp rahatlayacağını sanmak yatar. Başka hayatları takip etmek ister gözün, hareketli ışıklara takılıp oyalanmak istersin. Akıp giden trafik, telaş içinde insanlar ve kediler... Henüz başlamış yağmur, şehir ve senin arandaki o telepatik iletişimi bozar,  camın ardında akmakta olan hayat flulaşır. Camın yüzeyinden süzülen yağmur damlaları az evvel sağanak şeklinde yağan gözyaşlarını yüreklendirir bir kez daha ve kaldığın yerden devam edersin ıslanmaya. Damlaların bir diğer vazifesi de günışığını engelleyerek yüzünü suretinle buluşturmaktır şüphesiz. Artık tamamen başbaşasınızdır işte sen ve sevgili kederin. Kendine gülerken bakmak ile ağlarken bakmak arasında bir benzerlik vardır; hakikate hiç bu kadar yakın olamaz insan. Başkalarının güldüğüne ya da ağladığına şahit olduğunda böyle hüzünlenmezsin. Halbuki kendini görmek , birine çıplak yakalanmak gibi bir şey. Öylesi utanç telaş arası bir duygu. Depremde uzak durulması gereken yerler gibidir. 

Camlara yaklaşmamalı insan. 

Ç.  Tkr' 26'8'17

Kayıp

Ne kötü bir buluta sarılamamak

Çünkü biliyorsun ki ancak bunu yaparsan içindeki şefkatle tanışacaksın

Yokluğu sarmak gibi bir doyum, sana hakkında bildiğinden çok daha fazlasını anlatır

Bir buluta sarılmazsan seninkinden daha naif bir yürekle karşılaşmayacaksın

Belki ömür boyu

Ve aklından akan nehirleri denizlerle buluşturamayacaksın 

Bir mektubun, adresine ulaşmamasına benziyor bu

Çığlığının yankısıyla yönünü kestiren yabani bir kuş gibi sözcüklerini sırtında taşıyabilir misin kilometrelerce?

Sesin bir yere çarpmadığında nerede olduğunu nasıl anlayabilirsin?

Ç. 

Hemingway'den sonra

Tüm canlılar sadece bir duyguda eşitleniyor: "gerçekten sevilmek istediğinde" Tanrıya en yakın olunan an sevilme arzusu duyduğumuz o an. Ancak sevilmeyi bilmek diye bir şey var ki bu sevmeyi bilmekten daha zor. Çünkü ne yapacağını sana hiç kimse öğretemez. 

Ç. 

Bugün yanında uyandım

Şimdi sabah oluyor yanı başında

Aramızdan iki etin birbirine yaklaştığında yayabileceği en güzel koku yayılıyor

Bütün camlar açık

Sabah, meltemini boşalıyor uyku sersemi içimize

Gebe kalıyoruz özlemlere böyle

Beyaz teninin üzerindeki kızıl lekeler, masallarda geçen karla kaplı kuzey ülkelerinin köylerindeki ahşap evler gibi dizilmişler yan yana

Hep mutlu sonla bitmek zorundaymış gibi bu yüzden beden dilin

Terinden hep güzel sözler akmalı senin

Rüzgarla, omzunun üzerindeki ayva tüyleri dans ediyor güneşi selamlarcasına

Akşamdan kalma saçların dünün hikayesini taşıyor hala

Birazı yatağa dağılmış

Gözkapaklarının yüzüne yaslandığı köşelerde çapaklar var. 

Rüyalarından kıyıya sürüklenmiş 

Birer kola kutusu, ambalaj kağıdı gibi karşı kıyıdan hikayeler, hayatlar taşıyorlar

Anlatıyorlar unutmamak için

Ensenle omzun arası ıslak

Biraz ağzından sızan beyaz ifrazat

Bozulmasın diye tuzlanmış soluğun 

Hiç yara olmamalı içinde

Yara olmamalı hiç

Yoksa öylesine yakardı ki dokunduğu yeri

Ellerin yanağının hemen yanında duruyor

Yenmiş köşeleri tırnaklarının hep yaralı ellerin biraz

Vücudun hiç iyileşmeyen bir yer taşıyor

Yarayı bilmek iyi geliyor sana

Her akşam yeniden kanatıyorsun iyileşmeye çalışan hücrelerini

Bu yüzdendir en çok bana dokunduğunda ellerin, ölümden dönüyor yaşama ihtimallerim

Dudakların han kapısı gibi mühürlü ve kararlı

Başında yüz bin asker

Koyvermek istese de sözcükler

O kapının ardında akıbetini bekler

Ben kırıp da girmek isterim tufan gibi öfkeli bir açlıkla içeri

Her defasında kalırım yenilginin tam da ortasında

Bir zümrüt uyumakta kaşlarının altındaki çukurlarda

Üstü karlarla kaplı 

Bütün askerler o zümrütü korumaktalar aslında

Beklerim kısacık da olsa gözlerimi kamaştırmasını gün aydınlandığında

Kurşuni yeşilinin acımasızca

Bin kere daha saçılır öfkelerim ortalığa

En çok o öfkenin  içinde aşığım sana

Çatışmanın ortasında

Silahını düşüren asker gibi kabul etmiş yenilgiyi

Ve can çekişirce çırpınır yaşamaya

Güneşin kızıl parmakları değiyor kirpiklerinin ucuna

Birazdan yine başlayacak öğrenilmiş bir ayinle yarına olan ibadetim

Dilime aynı dualar takılacak

Az sonra bedenin yatağın diğer tarafına taşınacak 

Kollarını dolayacaksın belime 

Sevişecek önce diken diken olmuş tüylerimiz

Derinin altına geçecek arzuyla karışıp 

Yüzüme vurduğunda tuzlu soluğun

Bütün kutularda kaybolacağım şimdi 

hepsine bir kılıç saplansa da

Ben o kutudan çoktan çıkmış olacağım çarçabuk

Bu illüzyonu öğrenmek değil midir aşk?

Hiç ölmeyen o güvercin olabilmek

Her defasında ölüp ölüp yeniden dirilmek?

Ben sihri öğrendim işte. 

Sevgilim, mektup arkadaşım, 

Ölümcül sarılışım, düşüşüm kalkışım, dönüşüm varışım, mahşerim yanışım,

Yol arkadaşım

Gün, aydınlık olsun. 

Ç. İst'3'7'17

Bir yaz gecesi duası

Ayaklarına baktı

Hangi ayağı sağ, hangisi sol ayağıydı anlayamadı, birbirine dolamıştı ayaklarını

Metrelerce yüksekteydi aklı 

Gözleri yere çakılırcasına ayaklarına bakıyordu öyle uzundu ki bu mesafe algılayamıyordu

Güvercin sesini duyduğunda güneşin doğmak üzere olduğunu anladı

Gün ışımıştı sahi

Günün en güzel saati seher vakti

Güvercinlerin uğultusu ve ıslak iskele kokusu, elbisesine düşen çiğin nemi

Ve şehrin kimsesizliği

İçinden aynı duayı etti yine

" kimse uyanmasa keşke"

Zaman burada asılı kalsa

Gökyüzündeki acaip renk gümüşten maviye çalmasa

Güvercinlerin uğultusunu serçe sesleri almasa

"Biz böyle iyiyiz" dercesine, ayaklarına baktı yeniden

Biraz yol almıştı sanki 

Ayaklarına dikkatle bakmak sabahın fikriydi

Ve telaşların tümü sabahın eseriydi

Gecelerden kimsenin beklentisi yoktu

Sabahın, tüm açlıkları doyurmak gibi bir görevi vardı

Bir "sabah" olmak istemezdi seçim şansı olsa

"Gece" olmayı seçerdi

Geceler sadece aşıkları ve başıbozukları ağırlardı 

Bir de kayan yıldızları yolculardı

Gece olmak kolay işti

Işıkları yanan evlerde herkes başının çaresine bakardı

Yıldızlarla birlikte avareydi geceler

Ayçiçek tarlalarında aşıklar buluşurdu

Gecenin şahitliği her coğrafyada kabul olunan bir şeydi

Geceleri tarlalarda buluşan o aşıklar için, 

Cömertti gökyüzü

Göğsünden serperdi yaldızlı taşları üzerlerine

Hala temas etmemişse iki dudak birbirine

Böylesi bir şölenle kavuştururdu onları işte

Öyle gecelerde az söz konuşulurdu

Uzay boşluğunda görünürdü sesler

Aşıklar bilirdi " hoyratça kullanılmamalı kelimeler"

Susardı aşıklar

Bir bakış, bir dokunuş büyük sözler ederdi

Öyle gecelerde verilen sözler tutulurdu

Düşündü bir bir

Aklının bir kısmı hep olanla olmayanı tartardı adaletle

Hırsızlığı bilirdi aklının hırçın yeri

Vurup kaçacak, çalıp çırpacak ihanetlerle doluydu mola yerleri

Uykulu da olsa durmazdı yolda giderken

Mola yerlerinde yalanlar çabuk kaynaşırdı

Bilirdi, pas geçerdi o yüzden

Hep kendinden emin , sıfır hatayla yaşayamazdı hayatını

Sadece ayaklarına baktığında doğru cevabı vermek, kendine getirmiş sayılmazdı onu. 

Bildiklerini, bilmediklerinin yanında yakıverdi

Hayat daha güzel olmuştu böyle

" Acı çekmek değil mesele, beni asıl mahveden ümit etmek" demişti şair

Bilmedikleri ay gibi parlıyordu gökyüzünde

Sabaha karşı o bankta oturmuş

Ayaklarıyla arasındaki mesafeyi düşünürken

Karşıda yanmakta olan gemilere baktı

Sevgili bilişsel davranışları sabahı körleştirircesine tütüyordu

Gemiler yanıyordu

Kimsenin umrunda değildi

Bir grup başıbozuk bildiklerini yakıp küllerini nehre bırakmıştı

Bu, öfkesine yenilen her bitişin ritüeliydi artık

Serçeler dallarda yerlerini almıştı

Birazdan uyanırdı şehir

Batan geminin falları

Çıkmıştı işte

Gün aydındı

Bilmemeye uzanıyordu sol yanı

Bilmemek, huzurlu nazende bir kadındı

Öptü saçlarından

Tastamam olmuştu şimdi

İğnesini bırakan arı gibi öleceğini sanırdı bildiklerini unuttuğunda, ölmemişti. 

Fikrine taze ekmek kokusu karıştı

Ellerini birbirine kenetledi

Doğrulttu hafifçe belini

Yıldızlar aşıklar gitmişti çoktan

Sabah, öylece gelip oturmuştu yanı başına. 

Ç. 27'6'17

Duruşma

 Avuçlarınızın arasında tuttuğunuz size en güzel kıyağımızdır bayım

Zihninizden içeri sızar

Oluklara yerleşir

Düşünceyi kitler

Size bu dünyada bir cennet vaat eder

Bileğinizin güreşindeki kazanma arzusu

beyninizin kaybetme eğilimine vaaz eder

Sabah uykularına bahar düşmüştür artık

Daha kaç çiçeğe bulaşması gerek arının düşünürsüniz

Bala lezzet veren şey ihanettir oysa

Çiçekler bu yüzden ölür bayım 

Endişe gözbebeklerinizde büyür

Yakışıverir ne giyse üstüne

Olmayanı oldurur

Ölmeyeni öldürür de

İncir çekirdeğinin içindedir tasalarınız

Her gün kucak dolusu hafriyatlar çıkartırsınız

Aşk sizi bir bisiklette arkadan tuttuğuna inandırırken, aslında çoktan bırakmış olan o güven mekanizmasıdır

Ve siz aslında onun tuttuğunu sanarak kendi başınıza almışsınızdır yolun büyük bir kısmını

Nereden baksan büyüleyici

Ela değildir o göz misal, artık yeşildir

Bardağın dolu tarafının misafirliği bitmesin istersiniz

Ona yatak döşek serersiniz

Evrenin oluşumuna dair her şey daha bilinmezdir

Umrunuzda olan bayım, umursamazlığınızdır

İlk kez böylesine ürperir olmuştur tüyleriniz

Yüksek bir yerden atlasanız düşmeyeceğinize inanırsınız

En son böyle bir masalda uyuyakaldığınızda çocuktunuz

Sonunu hiç duymadığınızı hatırlarsınız

Adımları geri geri giderken nasıl yaklaşır bir insan aleve?

Neden tenhalar hep yanık et kokar, anlarsınız

Veda mektubundan hallice merhabaların içinde

Bu gidişata müdahele etme şansınız da yoktur üstelik

 ip üstündeki cambaz gibi, heyecana komşu olmanın sandığınız gibi imkansız olmadığını görürsünüz işte

Hilesini biliyorsunuzdur artık sihirbazın

Tavşanın şapkanın içine nasıl girdiğini yakalamıştır gözleriniz

Bir daha asla seyirci koltuğunda oturamazsınız

Oyunun içindesinizdir artık

Kanın, gözyaşının ve yaranın içinde

Biçimsiz bir kullukla

Orta yere çöken hüzne

"Neden gelmeden aramadın" diyebilir misiniz?

Diyemezsiniz bayım. 

Diyemezsiniz. 

Ç. 17'6'16

İpin ucunda

Varsayımlardan çok yaşamayı seçmişti

Çünkü ancak ateşe dokunduğunda öğrenebilirdi sıcaklığı

Tehlikeyi alevinde hissedebilirdi 

Olabildiğince hızlı ve plansızdı adımları

Çok hızlı ilerleyen her şey biraz plansız değil miydi zaten?

Dünyanın dönüşü, bir bardağın kırılmak üzere düşüşü, bir mumun kendiliğinden sönüşü, bir öfke patlaması yahut bir kelebeğin kanat çırpışı, şüphenin beynin sokaklarında aldığı yol.. Hepsi çok hızlı gelişen öğrenilmiş bilgilerdi. Bir bilgiye giden en kestirme yol, onu daha evvel yaşamış olmaktan geçiyordu. Her bir acının arifesi , kendinden sonraki acıya şeker tutuyordu işte. Bazıları için hüznün içinde bile baş rol yoktu. Kalıp izlemek ya da kaçıp saklanmak dışında üçüncü bir seçenek de yoktu. Ancak çok hızlı olunabilirse gizlenebilirdi. Başkalarından, kendinden. Durup soluklandığı her an hayatı öylesine değersiz görünüyordu ki gözüne; bu perspektif hilesi canına okuyacaktı. En iyisi koşmak, dökmek, kırmak, diğerleri gibi şaşırmak, yapabilecek bir şeyi yokmuş gibi davranmaktı. Telaşın içindeki gözyaşı , gerçekle yüzleşme sırasında önünü görmesine engel olacak kadar nemliydi. Direksiyon başında uyuyan sürücü gibiydi duyguları. İcat ettiği ama nasıl kullanıldığını bilmediği bir serüvene dönüşmüştü hayatı. Tanımları kesin çizgilerle belirlemeliydi ki bu en sevmediği şeydi. Kendini uyandırmak gibi bir şeydi bu derin bir uykudan. Kontrol noktasında kendini patlattı. Koştu, çöktü, kaybetti. Kazanmak değildi niyeti. Kaybetmeye alışmayı da istemiyordu aslında. 

Aslında bu sığınma duygusunun bir kısmı hep kaçmaktan, diğer bir kısmı da hep yakalanmaktan geliyordu. Reddetse de cümlelerinde, ait olmayı istiyordu. Güzel şeydi aidiyet. Güven veriyordu. Sadece buna inanmaktı mesele. Olmak ya da olmamak değil inanmaktı. İnancını kaybettiğinde onu nereye koyduğunu bulamıyordu. Arayan bir başkası da olmuyordu. Umursanmadığında kolay alışıyordu bu yalnızlığa. Hikayeler hep birbirine benziyor. Artık sonunu dinlemeden uyuyakalıyordu.  sallandı bir gece ipin ucunda. Ayağının altındaki sandalyeyi yokladı. Soluğu sıcaktı. Ölmemişti. Hala bir şansı vardı. Bu kez sandalye düşmemişti. Ölümden sonra dirilmeyi biliyordu. Ama tam ölmek üzereyken hayatta kalmakla ilgili bir fikri yoktu. Yabancıydı bu şansa. 

Şimdi onunla ne yapacağını düşünüyordu. İnanmaktı bütün mesele. 

Birileri için yıldızlar, yalnızlar ve şiirler önemli olmalıydı. Birileri bu kaleyi korumalıydı. Bombalanıyordu şehirler sanayi tipi yalanlarla. Biliyordu. Anımsıyordu; onu neyin beklediğini biliyordu. İnanmaktı bütün mesele. Ölüm kolaydı. Battal boy ölümü seçmedi bu kez. O kadar yükü yoktu. 

İnanıyordu yeniden. 

Ayılmış gibiydi derin bir sarhoşluktan. 

Kale yerinde duruyordu. Cebinden bir şiir çıkardı, yaktı. İçine çekti. O sabah cümleler her zamankinden daha güzeldi.

 

Ç. 

Patika

Gelincikleri sordum

Biliyor gibiydi

Yüzünde bahardan kalan ve açmayı bekleyen tomurcuklar vardı bir de cevaplanmamış sorular

Sorulsun istiyordu hem de ilişmesin kimse

Ben gün doğarken çıkmayı severdim yola

Herkes uyurken, şehir uyurken

Kimse görmezdi böylece nereye gittiğimi

Benimle o yola çıkmayı ister gibiydi

Nereye gittiğimizi bilmek istemiyordu

Sağlamcı değildi endişesi

Bir yaz günüydü

Elimi beline dolamıştım patikadan bir yolda

Bitmesini istememiştim hiç

Dursun zaman orda

Her geçen gün daha da çiçeklendi yüzündeki tomurcuklar

Günden güne burnumda yeni şaheste kokular

Bir ümitten yeşeriyordu 

Güneşten ya da yağmurdan değil

Bir hevesten besleniyordu

Bunca çiçekle evrende sürükleniyordu işte

Binayı saran sarmaşıklar gibi örmüştü duvarlarımı

Elini tuttuğumda bir yıldız kayardı avcumun içinden 

Ellerim dilek taşına dönüşmüştü günden güne

İçimden ne tutsam gerçekleşiyordu

Verimli bir toprak gibi ne eksem ürün oluyordu

Bereketliydi sevmek

Evrendeki her kırığı onaracak kadar şifa sızmıştı içime

Sadece kendime değil tüm insanlığa faydalı bir gayeydi sevmek

Güneşin bulutların arasından arada görünmesi gibiydi yüzüme baktığı anlar

Ben bir yeşil nehirde

Nereye aktığımı bilmeden sürüklenirdim öylece

Boğulurdum gözlerinde hikayelerce

Tanrının beni unutmadığını hatırlardım bu sarsıntıyla içimde

Bir maden ocağı gibi kıymetli, acılı ve gürültülüydü kalbim

Nabzım tüm aldanışlara gönüllü

Dursa öldürecek kadar korkulu 

Tüm kaygılarım emrine amade

Bir anlık dalgınlıkla yuvarlanırdım uçurumlardan

Her yeni gün yeni bir gaye

Bir kopuş anı rastlantılardan

Bu ana inanmak

Kendini çimdikler gibi yaşadığın anı sıkıp suyunu çıkarmak

Öyle sahici sevmek

İlmek ilmek

Uyurken bütün düşler diğer kapıların ardında

Bile isteye yüzüne kapanan hep o kapıyı delmek

Tarihin yazdığı, serüvenin sustuğu 

Masalın hep yarıda kaldığı o büyüleri bozmak

Ağır ağır düşerken bir yaprak gibi

Sanırken pamuktan bir göğse yaslanacağını

Yangınlara kül olmak

Çıkamam sandığın dipsiz kuyulardan

Biçimsiz bir şefkatle çıkmak

Derinde katman katman bir şaşkınlıkla

Kendini yeniden tanımak

Ne inciler döktü kitabi yalnızlık

Bir günü eşit parçalara böldü

Dağıttı ağırlığı her birini adaletle

Dengeyi buldu öyle

Günün son parçası sevgili akşamlar geldiğinde

Her adım sesinde göğsümde fare tırmığı

Kapı aralığında tek bir 'merhaba'

Sihirli ayna gibi istediğini duymaya

Sonsuz bir huzuru ekebilir mi kurumuş topraklara

Ve ben nasıl mutlu olurum bu kadar herhangi bir gece yanında öylece durmaktan

Soframıza buyur edebilirim tüm kederleri

Acı haberleri ve kontrolsüz öfkeyi

Ayın ondördü gibi berrak bir sukunetle

Nasıl giyebilirim ateşten o gömleği

Öyle sevdalı sevmek

Geceyi bölen bir soluk

Islak bir nefes ensemde

Hayata döndürür gibi bir sarılma anı

Uyku arası ve sersemce 

Uyuşurken sinir uçlarım

Yutardım tövbeleri binlerce

Bıçak sırtı mutluluk

Nerden yaralısın unutarak

Selamlayıp baharı

Öyle sevmek tutkulu 

Kör zararı

Bir intihar timi gibi patlatır zihnimi ufacık bir tebessümle

Parçalanır bilenmiş tüm öfkeler hafızamda

Bütün kanamalar durur

Öyle biter gece

Gece sabaha sokulur

Saatler telaşlı, günler keza

Herhangi bir günü ömrümün son günü yapabilirdim böyle

Seçim şansım olsaydı

Başka bir şey yaşamayı seçmeyeceğimi anladığımda

Kadere ait tüm sırları almıştım Tanrının elinden

Bilmediğim bir şey yok artık

Koklayarak öpsün zaman saçlarımdan

Hatırla, ne çok sevdiğini beni. 

Ç. İst' 62

12'5'17