Yaşayamam deyip, çatır çatır yaşıyorsun ya, işte insanı namussuz yapan şey. 

Kar

Kar sıcaklığı gibi gökyüzündeki renk.  

Soğuk çok soğuk hava, çatılar kuşatılmış.  Teninde gezinen ile gözünle gördüğün başka, bambaşka. 

Kar ne kadar da benzer hayata. 

Kurutmaya bırakılan çamaşırların akıbeti kadar emin olamadık gelecekten, kaderle gerçek meselemiz bu. 

Dokunduğu yer buz kesiyor, gözünü bürüyen cennetül mualla. 

Ç. 5'11'15

Art arda duvara işemiş iki köpeğin hikayesi bu

Hala idrarın sıcak taşta
Ve biz ikimiz birer iz sürücü gibi  aynı telaşta
Ulurken aslında kara kaplı aya
Nasıl da korkuyoruz içten içe
Geldiğimiz yönü bulamamaktan bir daha
Benden az evvel yola çıkmışsın
Hatıra nedir, nedir aslında?
Hatıra, geldiğin yolu bulmak için işediğin duvardır yolda
Bastığın yerleri yüzüme çarpa çarpa
O nemli kervansaraylarda
Birkaç günahın şahitliğiyle
Geçmişin velayetini alıp kaçmaktayken uzaklara
İçin huzursuz, uyuyakalmış aklının bir yanı
Sürüden kovulmuş bir kış gecesi ve dolunayın huzurunda ilk kez tek tabanca
Detone sesler gırtlağının ucunda
Ensende soğuk ve vakur bir orman soluğu
Bulutlar tokalaşıyor pençelerinle
Sen hiç tanımadığın bir gökyüzünü selamlıyorsun
Öperek uyandırıyor nabzın aklının akşamcı tarafını
Ellerinden dökülmekte derdest edip kaçırdığın maziler
Birkaçını koşarken düşürmüşsün bile
Tüylerin diken diken
Okuyorum kemiğin sıyrıldığı yerden
Kan damlıyor ıslak zemine
Hep birlikte buradasınız işte
O sıcak idrarın içinde

2'11'15 İst

Katip'e

Nasıl değiyor sanıyorsun " benim ellerim sana" ? Senin ise başka bir damağın tadına. Hep lafla kalabalıkla yürüyor bu gemi, peynir tabağı kutuda. 

Zaten kimseye adil değil cümleler

Benim ne çıkarım var bu işten, üç beş güzel kelam bana ne katar ?

Herkesin iyi sözü kendine kadar. 

Şimdi bu kum tanelerinin sayısı evrenin büyüklüğünden daha az diyebilir misin?

Saymamışsan bilebilir misin?

Yahut bilebilir misin ne yaşadığımı, kirpiğimin ucunda tellenen dumanın hatırayı ne kadar kanattığını, aklımı vuran her tokmağın gözümü ne kadar kararttığını bilebilir misin? 

Bilemezsin. 

Sen bir avuç kumu bile hiç saymamışsın ki bütün sahile sultanlık edesin. 

Belki vahiye,  " oku" denilse okuyan bir müslüman kadar amadesin. 

Halbuki hiç söylenmeden okuyacak kadar var mı yüreğinin kıyısı sevdalara?

Yoksa o makamı neden meşgul edersin?

Yazmakta mısın vurulan ihtimalleri omzumun üstünden bir haneye? 

Elini korkak alıştırmayasın Ey Kiramen Katibin! Hayat senin gördüğüne. 

Masanın üstünde toplanmayan çay bardakları gibi. 

Öyle güzel yaraşırlar ki birbirine günahlar

Kir pas içinde kenetlidirler 

Kimisinin dibi tutar yaşandığı anda

Oradan kopmamak pahasına öyle sıkı sıkı sarılırlar işte birbirine. 

Bir resmin içinde.

Ç. 

26'10'15 Şile

Parça

O fotoğrafta kadraja son anda giren biri gibiydi " mutluluk" , öylesine tamamlıyordu ki resimdeki acılar birbirini, başka birine yer yoktu. 

Ç. 10'15 ' Şile

Çatı

Hayatınızda birilerinin hızla kapatıp çıkacağı aralıkta kapılar inşaa edin, tokatlara yanak uzatmak gibi cesurca. Kemik kokan tastan bulgur yiyen bir köpeğin şiddeti öğrenmesi gibi.

Ç.

 Öksüzçocuk/Kuruçeşme'10'15

Hoşgeldin Eylül

Tekirdağ kendini eylüle hazırlıyor her yıl olduğu gibi. Takma kirpiklerini çıkartınca rüzgarın geçirgenliği artıyor derisinden içeri, artık ruhunda açık bıraktığı her pencere cereyan yapıp çarpıyor yüzüne. Fönden ayrılan saçları ipini koparan bir at gibi savruluyor sahilde, anaforlar içinde çocukluğum boğuluyor. Bu eylül öyle sorgusuz sualsiz acıtıp hem de nasıl seviyor bu şehri. Bir akşam ritüeli, anason kokusu çalkalanıyor bulutun içinde kimbilir hangi çatıya düşecek ilk damla. Çarşıda eski öğretmenlerimi görüyorum, yüzlerindeki otoriter ifade bile yaşlanmış ve " Hiç değişmemişsiniz" diyorum kendim bile inanmayarak , tam tatmin olmamış suratlarında eğreti bir mutluluk beliriyor gülümsüyorlar; koşuyorlar kazayaklarıyla maziye, anlatmaya başlıyorlar, dudak hareketlerinden çocukluk anılarımı okuyorum. "İşte" diyorum bir an için "Zaman makinesinin içindeyim." İlkokul Öğretmenimin sitemkar sözlerinde, güçlü hafızasında, unuttuğum diyarlara yolculuğa çıkıyorum. Kafam biraz uyuşmuş rakı fabrikasının yanındayım. Ben çocukken şehrin dışı sayılırdı buralar şimdilerde katran kokusu ayrı koymuyor kimseyi kimseden. İyi ki katran var. 

Limandan yükselen kokular davetkar ki ben denize hiç hayır diyemem zaten. Gözlerimi kapatıp sadece kokularla iz sürüyorum. Az sonra batacak gibi güneş, ülkenin en batısında sayılırım. Yıllardır inşaatı süren kötü mimarilerin eşiğinden geçerek sahile ulaşıyorum nihayet.  Ufuk çizgisini neminde boğan, nefesi yaralı; kanalizasyon esansı, pelikan rüyası biraz da rakı beyazı karışmış deniz'im... 

Liman çay bahçesinde oturup sudaki aksimi izliyorum. Her geçen sene büyüyor dalga boylarında kapladığım yer. Balıkçılar ağları tamir ediyor. Kediler miskin ve hatta biraz akşamcıdır burada. Kıyıdaki kırık şarap şişelerinde yanılsamalı silüetler görüyorum, endirekt anılar. 

Ayakkabımın tabanını sorumlu tutuyorum sarkan cildinden sokakların, elbette lodosun öfkesinden de, marmaraya türlü şekilli ihanetlerimden ve zamansız her ahiretten. 

Birkaç güne doğumum şerefime,yine ağarlayacaksın sofranda beni, her sene olduğu gibi. Seninle kadehleri tokuşturup geride bıraktığımız yılları yâd edeceğiz. Şiirler okuyacağız Ece Ayhan'dan yahut Edip Cansever'den, İsmet Özel'den yine. " Eşrefi Mahlukattır insan, derdi babam. " derken kadehi kaldıracaksın. 

Biz yine seninle bir Adem, bir Havva. 

başka nesiller hiç doğmamışçasına, elmanın hep yasak tarafına, cennetin dar, Tanrının kötü zamanına, 

"Sağlığa, Aşka ! " içeceğiz. 

Hoşgeldin Eylül. 

Ç. 

1'9'15 

Koy

Karşı kıyıdan denize fırlatılmış vazgeçişlerin hepsi kıyıya vurdu nihayet. Akşam oldu. Toplayıp getirdi dalgalar, bir hırsız gibi parmak uçlarında gezerken, cevval bir ev sahibi tarafından derdest edilip sokağa atılan ihtimalleri. Kimsesiz, vakur çalıyorlar kapıyı. Her canlı gibi son bir şansın peşindeler. Bazen kıyılar " kayıp eşya bürolarına" benziyor. Kiminin çakmağı, kiminin terliği, kiminin kokusu vuruyor sahile. Burnunda kesif kesif et kokusu yahut " Şu terliğin eşi nerede acaba" kaygısı. Kaygıların Tanrısı, Mitolojik Kaygılar.. Hepsi kıyı meclisinde.  Kumları terkedişler örtüyor. Yürümek güçleşiyor, sesler çoğalıyor, hikayeler cam kesikleri gibi acıtıyor ayağının altında çiğnediğin  yaşanmışlığı düşündükçe; farklı hayatlara tanıklık ettikçe. Yaşamın izleri var kayıp eşyalarda pare pare. Eğilip dokunmaya ürkersin.

Evlere izinsiz girmek gibi. 

Ç. 

Datça  21'7'15  

Güney'de

"Sınanmış aşk" , " hiç yaşanmamış"tan iyidir. 

Kim demiş " Herkes aşktan bahsetmesin" 

Öyle bir bahsederim ki ıslak ıslak, iri kıyım, düğüm düğüm. Gün doğarken gördüm. 

Seni, ufuk çizgisinde;inanışı sarsan gülüşünü. Şakaklarından damlayan ter denizi dolduruyordu. Meğer senmişsin dalgalara komut veren, dokunduğu her yeri aşındıran hükümlerle; senmişsin alüvyonlu topraklara, karanlık kanyonlara şekil veren. Kumları yerinden oynatıp öfkeni suların dibinde cinayete döken, izine rastlanmayan suçların delili senmişsin. Gökyüzüne bu yıldızları asan, sonra uzak bir gezegenden durup da eserine bakan; uzayda yönünü bulmak için yıldızlara toz serpmişsin. 

Ne güzel çiçeklenmişler amade. 

Sen, sen..

Sen ne güzel şeymişsin. 

Varlığın tüm varlığıma armağan olsun!

Kaş'18'7'15

05:50

Tekil Şahıs

"Hiç bir beklentin kalmadığında hayatın sonu gelmiştir" diyorlar ya bu, kalabalığın uydurduğu bir şey. Hayat, orada yeni başlıyor. 

Her insan neden cesarete sürüklenir anlayamıyorum.Suni olarak yüreklendirilen motivasyonlarla insanlar, yeni kurulan rekabet düzeneğinde daha çok korkaklaştırılıyor. 

Tektipleştirilen fabrika sisteminde bugün insanların mükemmelize edilmesi, insanların yararına bir reform değil, rekabete sınıf atlatmaktır. Rekabetin kalitesinin artması için uygulanan yöntemler insanları kişisel gelişim adı altında toplu terapilerle ayakta uyutuyor. 

 

Kim demiş memleketi ilim kurtaracak? Herkesin içinde haklıyı haksızdan süzen bir rafineri, çabucak tutuklayan bir Polis, yargılayan bir mahkeme, beraat ettiren bir adalet, ansızın gidilen bir terminal, ansızın girilen bir yürek, ansızın doyulan bir sofra, iştah kesen yokuşlar yok mu? Kim demiş insan insana muhtaç. İhtiyaç duyduğun her şey içinde var. Bunun için okumuyor musun onlarca kişisel gelişim aforizmasını. Sosyal tesis içimiz. Her şey elinin altında. Kimsenin kimseye ihtiyacı yok. Yalnızlaştırıyor ve ayrıştırıyor duvarlar, duvarlar tebessümgeçirmez. 

Tapu karşılığı parsel parsel yalnızlık satıyorlar. Kaçıncı Tekil Şahıssın biliyor musun..?

Gökyüzü görünmüyor kirden pastan. Kesip dilim dilim yiyoruz bulutları. Yıldızlar bile terkedeli milyon yıl olmuş uzayı. En son ne zaman atmosferi çektin ciğerine, yıldız tozu yuttun da öksürttü ne zaman? Leblebi tozunu bile hatırlamazsın öyle eksilmiş zaman. Duvar çekmeden gitmeli başka kayıtlara belli ki, hafızan makamının şöförünü arar. 

Şimdi sen diyebilir misin: " Bu gece dolunay var."

Şehirde herkes Yalan Çoban'dır. 

Kim inanır sana farzet evin yanar..

Ç. 

Haz'15

İşte yine gidiyorum

Dilimin ucunda nörolojik ağrılarla " Hoşçakal Sevgili Evim"

Kilidi kırık kapım. 

Bu odadan usulca çıkıp hırsız gibi parmak uçlarımda uçuşa giderdim. Bazen gece yarısı çıkar gün doğumunda eve dönerdim. Bir gün bir uçuş sonunda Kaptan şöyle demişti : " Bu işin en güzel kısmı bu, kimsenin göremediği gün doğumlarına tanık oluyorsun."

Bakırköy' de sahilden geçmekteydik, yeni taşınmıştım buraya, yabancıydı her yeni misafir gibi. 

Sonra çok gün doğumları ve gün batımları izledim bu sahilden. Bu dalgalarla çok savaştım. Seyyar çekirdekçinin derdini dinledim. Fal baktırdım çiçekçi teyzeye, hatta balonlara ateş bile ettim ancak en çok yürüdüm; yeni dökülmüş betonun üstüne çıkarır gibi ayak izimi, her adımda daha sert daha şiddetli basa basa yürüdüm. Beşiktaş'ın , Kadıköy'ünkine benzemeyen vakur ve boş sahilinde Bakırköyün; hep makyajsız yakalanan kadın telaşında. Ağız dolusu küfür edip, bir de taşla sopayla saldırırken denize, olura kükrerse , hemen arkamda dağ gibi evim var cürretiyle. 

Ulaş, Ali, Yaşariye.. Sizleri de bırakıyorum buradan denize. Gece yarısı Garipçe'nin yollarına dökülen serseriliğimizi, öylece boş suya baktığımız suskunluğumuzu. 

Evim.. Sevgili 5 yılım. 

Yıllar geçtikçe atmosfer basıncı artıyor üzerinde insanın. Hep daha zora koşuyor vedalar. Şarkılar göze daha bir güzel görünüyor. 

Koridorunda yankılanan mutluluğum, duvarında leke kalan gözyaşım, camın şeffaflığına karışan hayallerim, kapı gıcırtısına selam eden öfkelerim, duvarındaki duman izlerim, çekiç seslerim, paskalya kokularım, balkonunda botanik bahçelere açıldığım tatlı iklim, en geç sana kış gelirdi Sevgili Odam. Bir dünya işte, evrene açıldığın cephe. Kuşanıp karşısına çıktığın hayat. 

Hepsi bir odada değil mi. 

Erik açmadı henüz bahçedeki.  Balkondan izmaritlerimi, ay ışığımı, kar tanelerini, parmaklıktaki pasları, duymadığım kapı zilini, kuş kafesini, martı seslerini, bir gün gerçekleşeceğini sandığım ihtimalleri alıp da gidiyorum. Kediler uğurluyor beni. Bülbül, seni hiç göremedim, uzun olacak ömrün belli ki. Yol kapandı metal yığınıyla. Komşular camdadır..

Evin içindeki yankı gitgide artıyor, boşaldıkça odalar. Duvarlar soğuyor. 

Koli bandı sesleri bir veda türküsüdür. 

Saat 11:55 Günlerden Perşembe. 

Yine bir telaşla tanışmıştık seninle, yine aynı telaşla bırakıyorum elini. Kalmaları beceremeyen halimle. Hoşçakal Sevgili Evim. 

Ç. May'21'15

Bir milyar ışık yılına

 Rüyanın en güzel yerinden öpüyorum Sevgili Sevgilim. 

Hisset;  kulağının tam içine bastırıp fısıltıyla,boğazda düğümlenenleri..

Yavaşça çözülürken içinde, parçalara ayrılıp da ihtiyacı olan her yaraya ulaştırıp taptaze kanı, nasıl iyileştirdiğini hisset..

Ç. 

Ayrılığın Algıda Seçicilik Hali

Hiç bir öfkenin önüne geçemediği özlem; Aşk bu işte. 

Tam manasıyla bu. Kendi kendinle dövüştüren, kuralsız, saygısız bir sokak dövüşü.

 Ağzın burnun hep kan revan, yüzünde kesi izleri, soluğun acil durum sireni, ölüme hep beş dakika kala geri sayımlı sözcükler, 

çiğ et kokusu burnunun ucunda; baca gibi tütüyor ihtimaller, 

kamçılıyor olmuşla ölmüşten gelenler; illa ki yapacak bir şey varmışların tribünü, kulaklarının içinde kirli bir tezahürat, 

korkular dumanaltı, bir elin kapı eşiğinde bir elin duvara saplı, 

organların akortsuz orkestra; kendi telini kopartıyor gönülde yaylılar, vurmalı çalgılar yumruklarda hep kendine haklı,

Çarpıp çıktığın kapı tecrübeli, bıyıkaltından gülüyor kaç veda doğmuş eline, ondan bu soğukkanlı ahvali

Ayrılığın algıda seçicilik hali..

Üstüne alınmalı zamanlar başlıyor

Sanki tüm dünya birleşmiş bu zafere alkış tutuyor

Senin dışında herkes mutlu, 

Bu kötü kokunun nereden geldiğini anlayamıyor zihnin,

Birileri portakal çiçeğinden, hanımeliden bahsediyor, boğazına oturuyor piç bir öfke,

Ya bir şarkı çalıyor arkadan 

" Ben bunları kimseye anlatmadım, bir tek sen duy diye"

Ya bir görüntü, saniyeler içinde hafızayı delip geçen,

"Şu çiçekleri" diyorum "asmasınlar bayram çocuğu gibi dallara"

Şarkılara siminörden girmesinler mesela,

İkide bir uykudan uyandırıp rüyaları not ettirmesinler bir köşeye,

Hatırlatıp durmasınlar şu dünyanın öküzün boynuzlarında durmadığını,

Binlerce Canın varmış gibi oynatmasınlar oyunları

İlk düştüğün uçurumda bitsin mesela oyun

3 Canı olur mu hiç insanın?

Tek Canı olur elbet..

Çayın kokusu, peynirin tazeliği, gazetenin bakireliği

İşte bunlar hep "hiç yaşanmamış Pazar'lar"..

Nerden baksan mutsuzluk

Giderken bavuluna sığdırdığı kudretten buharlaşıp da yağan bir zerre yok akıldan içeri

Bu aklı alıp da baharda yağış alan Anadoluyu karış karış gezdirmeli

Yaptığın yolun haddi hesabı yok

Dünyanın dönüş hızına butik bir kafa tutma hali

" Nere gitsem çaresi yok" diyor ya Yusuf Hayaloğlu, 

İşte öyle bir şey,

Saatleri hesaplamaktan zayıflamış reflekslerin

Doğacak bir bebeği bekler gibi beklersin yarını

Kime benzeyecek bu senden olma , benden doğma "Ayrılık"?

Gözleri bana da, ağzı sana mı sanki?

Aile kurmak derken, bundan mı bahsetmişti,

Her gece nurtopu gibi bir Ayrılığı koynumuza alıp uyumak mıydı bizim çekirdek ailemiz?

Ne çirkin bir şey doğurdunuz böyle

Gözünü kapatıyorsun bir an için çocukluğuna gidiyorsun

Orada seni bulamazlar sanıyorsun

İşte o ceviz ağacının altındasın

Hem sen bunun farkındasın hem de polis farkında

Sahi her şey burada başlamamış mıydı?

Neden gittin ki sen şimdi oraya

Mayısta yapılacak şey mi bu

Güneşe söyle bari dönüp durmasın başının üstünde

Bırak kalemi kağıdı, 

Masanın diğer ucuyla konuş

Anlat ona kaldığı yerden " İpek'i, Deniz'i, Elif'i..."

Alim'in Sevgilisinin adını sor, bilemeyecek

Nihat'ın kahvesinde otur

İki çay söyle finalde

Şeker de söyle

Çünkü acısı bol o çayın, o hikayenin

En acısı bu hatta

"Çayı şekerli mi içiyor ?" , 

Sen bunu hiç bilmiyorsun..

Ç.  Çengelköy'May'15

Uzay'ın ardından

“Açıkgözler için hiç bir şey yazmayacağım. Dünyalarını kaybetmişler için, kendim için yazacağım. Erken bunamışlara, hayalperestlere, çok acıklılara, bu dünyadan gitmek için hazırlık yapanlara yazacağım. Yalnız aklını kaybetmişlerle bu dünyayı paylaşacağım. Aşktan aklını oynatanlara, şizofrenlere, aşırı romantiklere ve aşırı sadistlere.”

Eksen

Severken unutmak diye bir şey yoktur. İnsan severken nasıl unutur? Gerçekten sevmişsen, aklı bu duygudan arındırmanın bir yolu yoktur. Sadece beynin ayarlarıyla oynayıp kimyasını bozarsın. Ekseni kayar şahanelerin. Görüntü flulaşır. Orası deliliğe açılan kapıdır. Hasarın derecesine göre evrilir sağduyu. Artık kimse sana mantıklı bir soru sormaz. Cezai ehliyeti yoktur delirenlerin. Bazen yaptıklarından sorumlu tutulacak kadar ceza istersin hayattan ama vermez.  Bir gerçekle karşılaşıncaya kadar bu çemberden çıkamayacağını bilirsin. Tiksinirsin gözünden düşen tozpembelerin bıraktığı dağınıklıktan. Farkındalık ne zordur anlarsın. Zihninde aralıklarla flaş ederek beliren anılar en kötüsüdür. Onlar hipnozdan uyandıran alkışlar gibidir.  Hiç bir şey olmamış gibi ya da olanlar çok da önemli değilmiş gibi düşünmeye zorlarsın. Başarır ya da başaramazsın. Başarmak diye bir şeyin varlığından bahsedilebilir ama unutmak diye bir şey yoktur.

Ç.  Kapadokya'may

Neren acıyorsa, Canın oradadır.

Dilimi kaç kez ısırdığımı bilmiyorum. Yüzeyindeki topografi, iletişimle boğuşan arzunun savaş kalıntıları. Ağzımın içi harabe, yaralı tüm dokulara şarapla erken müdahele. 

Bıraksam bir yolunu bulup çıkar gider sözcükler. Kanla sıvanmış yanaklarıma, dikiş tutmaz tövbeler. 

Tövbeler, kötü huylu bir hücre gibi sarar beynini. Bir yolu var bilirsin, ah bir yolu çiçekten baldan, korkulara gelmemiş bahar. Dişlerin mengene gibi sıkınca alıp bu başı nereye gitsen, bir ağacı bulunur dileklerin. Yine biraz zaman, yine boşa akmış bir akrep bir yelkovan. Aşınmış avuç içleri, boncuk boncuk terlemiş özlemle açarsın kapıyı. Koşulsuz dökülürsün nehirlerce denizlere. 

Ç. 

Kapadokya 30'4'15

Güneye giderken

Hep söylerim "Güneylere inmek lazım" diye. Yine insanın yanında hatalı da olsa kendi sözleri kalıyor. Herkes gidiyor mesela, onlar kalıyor.

Sonunda en çok istediğim şeyi yaptım. Bir Cuma günü Güney'deyim. Yıllar yıllar sonra bıraktığım ekmek kırıntılarını takip ederek bulduğum bu köyde. Her şey yerli yerinde farklı olan sadece uçak sesleri.

Esnafın tatlılığı, kaktüsün heybeti, muz ve limon kokukarı, birbirine yükselen kaotik bir mutluluk. Bahçesinde limon ağacı olan insanlara imrenmişimdir hep. Bir insanın limon ağacı olur da mutsuz olur mu?Limon kendi başına bir neşe kaynağı. 

Sağımda solumda kanyonlar. Kırmızı topraklı araziler. Bir kale vardı burada. Vaktiyle dik bir yamacın sonunda güçlükle ulaştığımız. Onu bulacağım önce, sonra bu dünyanın ekseninin nasıl kaydığına bakacağım oradan. Bence bir merkezi yönetim varsa, o buradadır. Güneş eskisi gibi batarsa vesselam, ölümsüzlüğü bizden önce bulmuştur birileri. 

Uzun zaman sonra o kadar mutluyum ki. İhtiyacım olan " hiç bir şey" ile çok şey" in kavgası bitmiştir. Herkes gitmeli biraz. Hedef şaşırtmalı suallere. Benim için en azından hep böyle oldu bu. Soranlara " yok" dedirten bir soytarıyla gezdim. Beni korudu kolladı, bu yaşıma geldim. 

Hani diyor ya Turgut Uyar: 

" Sizin alınız al, inandım. Sizin morunuz mor, inandım. Tanrınız büyük amenna, şiiriniz adamakıllı şiir. Ama sizin adınız ne? Benim dengemi bozmayınız"

Herkesin hayatında en az bir kere yazması gereken gecekondudan otobiyografimi koydum buraya. Din derslerinde zorla ezberletilen dualar ve kimya dersinin periyod cetveline kızgınım arkadaş. Geri kalan herkesi ve her şeyi

affediyorum. 

Ç. 

Gazipaşa'Antalya 4'15

Hazır ol, Rahat.

İstenmeyen aşka gebeliklerde, fütursuzca her cümleden kürtajla korunduğun duygulara 'zafer' diyorsun, bu bir katliam. 

İhtimallerin üzerine yağan bir nükleer yağmur. Ucuz bir soykırım sadece. 

Ç. 

Rüzgar

O gün birden sabah olmuştu işte sıradan bir gündü. Güneş aynı yerden doğmuştu. Apartman kapısı aynı gürlükte gıcırdamış, alarm aynı saatte çalmıştı. Aynı rüyayı görüp, aynı suyla ayılmıştım. Her Nisan sabahı gibi biraz soğuktu. Adımlarım aynı yarışta birbiriyle ben yine aynı yolu yürümüştüm akasya kokulu bir sabahtı işte. Esnaf kepengi kaldırmıştı, en taze ekmeğin kokusunu ilk ben almıştım. Yılın en pahalı eriği vardı manavda, otelin önündeki komik kıyafetli adam üşüyordu yine. Dersaneler umut topluyor, Belediye Görevlileri meydana sinen çiği süpürüyordu. İstanbul bir kaosa daha hazırlanıyordu. Şoförler ve martılar yine öfkeliydi. Kedilerin güzel olanları doymuş, çirkinler aç kalmıştı. Yeni güne hazırlanıyordu şehir, bayram günü gibi tertemiz giydirilmişti İstanbul, şeker ister gibi açmıştı avcunu. Sen yoktun, sadece sen yoktun. Başka yerde, başka bir zaman diliminde, hiç habersiz başka öfkede, orada saat kaçtı bilmiyordum. 

Şimâl

Yapımda ve yayında emeği geçen tüm sarhoşluklara teşekkürler. Ne de güzel anladılar halimden ve bir bayram sabahı gibi şimdi kafamın içi. Tarifsiz bir telaş. Eksik etek, alaycı şarkı, elmalı şeker. 

Denizin dibinde görünen irili ufaklı taşlar. 

Ağırlığınca batan güneş, arınınca düşünceden tüy gibi. Hafif olanı yüzdürüyor kucağında deniz, ölüler batmazlar bu yüzden. Benim mesafem, seninkine uzak. Baktığında bir gök cismi kadar ufak, yıldız tozu, şehir gürültüsü.

Ekran parlak. 

Ya bir söz? Işığın hızında, aslanın ağzında, okun ucunda. Mesafeyi alt eden, bilimi şaşırtan tesirle dilinden kopan gök taşı, bana ulaştığında adı neden " felaket" oluyor? 

Şehir'96

Mucizelere ve maceralara sürükleyen şey aynı aslında. Düşünsene: "Görmen bir daha imkansız! " dediklerini. Kader ya da kaide. Dağ gibi mazeretle eğilip önünde bu hendekten " atla" dediklerini. İşte o zaman ya deli olursun ya deli. Macerayla mucizeye atılan kişi aynıdır bu yüzden. İkisi de biraz delidir. Toplumca deli'leştirilirler. Bir mucizenin peşinden giden insanı, sağlıklı insandan ayırt etmenin en kolay yolu 'onu kategorize etmektir ' Sağlıklı insan kaide insanıdır; O, " normal eğrisinin" tabanını oluşturur. 

Bir düzenin içine doğuyoruz. Sakındığımız merhametin eteklerine öfkeler inşaa ediliyor bir hecede, gecekondudan hallice.  Fikrini biraz kırmaya yanaşmayan zihinlerce vurulup öldürülüyoruz. 

Bir saniye, bir saniyedir. Ne hayatlar biter ve ne hayatlar kurtulur. Affet. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşadığımız her gün içimizde yetiştiğini sandığımız sağlıklı birey deliriyor biraz daha ve biraz daha. Toplumsal bir zehirlenme bu. Başkalarının doğrusunu yaşamak,asıl ıskalamak olan hayatı. Çoğunluğun istikametine doğru gidip vardığın noktaya " kader" demek bir aldatmaca. Herkes saatlerini birbirine ayarlamış sadece. Bu yüzden aynı anda hata yaparak, birbiriyle ilişkili sonuçlara " kader" diyoruz. Bu sadece saçma bir eşzamanlılık. Şuursuz bir sürü psikolojisi. 

Tut ki bir gece uyuyakalmışsın, mahkum kaçıp gitmiş, aklında zincire vurduğun yerden. Affet.  Azad et. 

Yanlış yerde yanlış zaman

Bunlar hep aldatmaca

Bunu artık anla

Ç. 

Mart'ı

Bu dünya fazla vicdanlı insanlar için yanlış yer. Doya doya acı bile çektirmiyorlar insana. Hep başkalarının " daha kötü durumlarına" bakıp iyileşmeye çalışmışız. İyileşmemiz için şartlar iyileşmemiş, biz tevekkül etmişiz. Her birimizin acısı bir basamak alttakine ışık tutmuş; karanlıkta yolumuzu böyle bulmuşuz. Bazen dünyada niye bu kadar çok insan var ve nasıl oluyor da kimse birbirini tanımıyor diye düşünürdüm. İşte bu yüzden sanırım. Bizler başkalarını iyileştiriyoruz. Hepimiz garip bir şekilde birbirimizden sorumluyuz. Doya doya acımızı çekemiyoruz öyle. O acının yarısı mutlaka " benden kötüsü yok" diyen adamın içine su serpiyor. İnsanlar arasında böyle tuhaf moleküler bağlar var işte. 

Bu gece bir sebepten gözlerim yaşardı inceden. Aynı anda televizyonda bir haber: "Medyanın kullandığı iki helikopter havada çarpışmış" Hadi buyur. Ağla şimdi ağlayabilirsen. Bir gözyaşını daha böylelikle erteledik. Kısmet bir dahakine artık. 

Ç. 

#

Biten aşkın peşinde debelenen o Çaresiz de bir Nekrofili değil mi?

Mart

Ya haklıysa şarkılar, ya sesi kesilince de devam ederse içindeki

Acı. O zaman ne olacak? Bu acıyı bastırmak için hangi sesi kısacaksın? Kendi nefesini mi? Sana en yakın olan, ensendeki soluğu mu keseceksin?

•

Bu yürek seni seveceğini biliyordu herhalde 

Bu kafa seni kuracağını seziyordu hanidir 
Bire bin veren buğday 
Elmadaki mayhoşluk 
Hukuku beşer 
Çınçınlı hamam 
Çizmeli kedi 
Sanki elleriyle komuşlar gibi 
İkimizden bir işmar 
Seni sevmemiş olsam sözlerim yarı yarıya 
Gözlerim yarım 
Ellerim Çolak Hüseyin eli 
Seni sevmesem nefes almayı beceremem ki 
Bugün günlerden ne 
Cumartesi 
Seni sevdiğim için Cumartesi elbet 
Seni sevdiğim için bak Temmuz ayındayız 
Ayşe Onbaşı Pir Sultan Abdal büsbütün sevdalıyım sana 
Bu gemiler nereye gidiyor seni sevdiğim için 
Seni sevdiğimden suyun akası geliyor 
Bacaların tütesi 
Nurhayat'ın halleri seni sevdiğim için güzel 
İbrahim'in dilleri 
İnsan seni sevince tutsaklığa kızar tabii 
Savaşın adı geçse cinifrit olur 
Ereğli'nin kömürünü düşünür ne kömür o be 
Raman'ı düşünür Çukurova'yı düşünür 
Seni sevdiği için Haliç'te bir uğultu 
Marmara'da bir deniz 
Isparta bahçesinde güller seni sevdiğim için koncalanıyor 
Seni sevdiğim için kilim dokuyorlar Avşar'da 
Yarın sabahlar seni sevdiğim için icat edildi 
Penisilin halk şiiri canlı sinema 
Mapusaneler Yedidüvel harbi İspanyol nezlesi 
Sultan Hamit Don Civani 
Ne bilsinler seni sevdiğimi? 
Başaklanmıyan yulafa söylemeli 
Cılk yumurtaya 
Paslı demire 
Kulağını bükmeli kurtlu kirazın 
Hoşnut değillerse bu gidişattan 
Akıl etsinler seni sevdiğimi 
Yeşille turuncunun kafa barıştırması bu sevdadan ötürü 
Tepemizdeki o göçmez tavan 
Sulardaki yakamoz ortancadaki pembe 
Ben seni sevdim diye 
Bingöl vilayetinde kamyondan inince 
Tığ gibi bir delikanlıya soruyorum 
Siz nerenin bulutlarısınız böyle 
Biz sizin sevdanızın bulutlarıyız 
Bir yıldızlı akşamı varsa Ankara'nın 
1953 kışları içinde 
Karnı tok sırtı pekse hısım akrabanın 
Konu komşu dirlik düzenlik içindeyse 
Birbirimizi daha çok sevelim diye 
İnsan seni sevince iş güç sahibi oluyor 
Şair oluyor mesela 
Meyhaneden cayıyor bir akşam üzeri 
Caysın be güzel 
Caysın be iyi 
Tütünü bırakıyor tütün neyime zarar 
Keseme zarar ciğerlerime zarar sevdama zarar 
Seni sevince adamın pabuçları eskimiyor 
Beti benzi yeni çarktan çıkmış gibi 
Seni sevince insan bilgili saygılı gönlü gani şen 
Saçları zencefilli 
Erkencecik evine dönmek istiyor canı 
Zembilinde karpuzlar hürriyetler duvaklar 
Annesinin elini öpüyor ilkten 
Yeğenine çukulata almış onu veriyor 
Bakıyorsun- Güzin karanfil çiçeğini sever ya- 
Güzinde bir demet kırmızısından almış 
Sırf seni sevdiği için ya, başka neden? 
Hep seni düşün 
Hep seni yaşat 
Hep seni yıka 
Seni doyur üç öğün 
Seni bir kanım uyut sonra uyandır 
Lokman Hekim seni sev diyor bana 
Seni sevmeseydim ilkbaharı kodunsa bul 
İstanbul diye bir kent yoktu ki yeryüzünde 
Umut diye bir şey yoktu ki yeryüzünde seni sevmeseydim 
Hak hukuk bereket diye 
Eşitlik kardeşlik hürriyet diye 
Yüreğime sağlık ne iyi ettim 

      

Bir gece yine yağmur yağıyordu böyle

Ne de güzel susarsık seninle. Gece ayrı gündüz ayrı güzeldi hırçınlığımız

Ay dolunayı vurdu mu

Arayacak bahanesi olurdu ekleminden yamalı ellerin

Saçın yüzüne döküldüğünde yorulurdu gözlerin

Gözlerin hep hikayeli

Bazen kızardın ya neden masallardaki o prensesler gibi değilsin diye

Neden bir ömür uzatmamışım saçlarımı ve çekip almamışım seni biricik yalnızlığıma

Sen akmakta olan zamanda güzelsin en çok

Benim duvarlarıma yıllar yapışmış

Dilime bir demir tadı yapışmış

Sen acıyla da olsa kavruluyorsun yağında

Bense kupkuru ayazdan çatlatmışım fikirlerimi

Anlamayınca daha mı kolay dersin

Küsünce iyileşiyor mu yürek

Gidenin şansı bir incir fidesi gibi

Basmayınca dalına güzel mi dersin

Ne güzel düşerdik seninle

Biri düşerken diğeri tutardı

Öyle düşerdik işte

Mevsim bize öyle yazdı

Ç. 

Pim

Yürüyen merdivenlerin, yürümüyorken de yürüyormuş hissi. Çizgilerden değil tamamen algı yönetimi. Düşünsene gökyüzünde bir uçağın asılı kaldığını öylece. Kabul edemezsin, uçurmak ister gözlerin. Senin gidişin de öyle işte. O yüzden kafada gidip gidip geri gelmelerin. 

Bana Masal Anlatma

Ç. 2'2'15

Eskiden

Hayat, ‘’ daha iyisini bulurum’’ sandığın yanılgıyla geçiyor. Hiçbir zaman daha iyisini bulamazsın. Mesela terk ettiğin sevgilinden daha iyisini, ayrıldığın işinden daha güzelini bulamazsın. Zaten insanoğlu bu kadar muhteşem sistemlerle kurgulanmış bir yaratık da değil.

Öyle olsa, pişmanlık diye bir kavram olmazdı. Yasası bile var.

‘’Pişmanlık ömür boyu’’ Şarkısı da var. Yalnızlık mıydı yoksa o? Zaten ikisi de aynı şey. Pişman olan kişi,önce hazin bir yalnızlığın içine düşer. Bu ikisi birbirini besleyen olgular. Mamafi insan, 

iddiaların, ladeslerin Tanrısıdır. Her türlü kumar melanet insanın icadıdır. Bile bile ladese tutuştuğu mevzulardan hep yenik çıkar. ''Kumarda kaybeden aşkta kazanır'' şeklinde bir iddia ortaya atar,  ama aşkta da kazanamaz. Sonuç olarak kaybetme hali ince ince içine işler. Bu noktada çaresiz insan, sanata soyunur.Yazıp çizmeye başlar. Geç kalınmış entelektüellik, duygusal erozyon sonucu ortaya çıkan bir kültürlenmedir. Böylesi eserler belli bir prototipte yazılır, onları hemen tanırsınız. Potpori yapılabilirler sonra onlardan. 90'larda Coşkun Sabah'ın yaptığı tam olarak buydu. türlü çeşitli duygulara tercüman oluyordu uduyla. Ud, yalnızlıkla en kolay uyum sağlayabilen enstrüman. Udla anlatılacak duygu perdesi çok geniş.

Coşkun Sabah'ın ''İspanyola'' şarkısı vardı hatırlayanlarınız vardır. Buradaki İspanyola kimdir?
Maria ve İspanyola aynı kadın mıdır, bu dizelerde anlatılmak istenen tam olarak nedir? Bunu yıllarca kavrayamadığımdan ''İspanyola da'' bir çocukluk travması olarak kalmıştır. Bir de Coşkun Sabah'ın modern zamana yenik düşen, mutasyon geçiren o udu. Her şey bir yana o ud bir yana.

''Unutulmaya yüz tutmuş şarkılar'' diye bir kolaj yapmışlar youtube'da. Dinleyince daha iyi anladım ki şarkıların da daha iyisi gelmemiş. 

Teşekkürler Yiğit Özgür'e

I'll see you in another life, when we are both cats.

Profesyonelce gidenler, geri kalanlarda kapasitenin üzerinde bir tecrübe bırakıyor. Tecrübelerle yüklü bir bulutta her an yağmaya muktedir kaygılar kalıyor içlerinde. İstedikleri bu değil esasen, herkes biraz aptal ama mutlu olmak istiyor. Aklın ''bir'' olan yolu her zaman mutsuzluğa çıkıyor. Kimler hemfikir ise bu yolda acı çekiyor. Bu birleşim, bir çeşit kitle imhadır.

Hiç bilmeyenler, bazı şeylerle hiç karşılaşmayanlar, bilmeyi reddedenler ya da sahiden şanslı olanlar; onlar doğum ve ölüm arasındaki eğride sabit değişkene etki etmezler. Birileri yeterince korunaklı yerlerde saflarını tutarlar. Orası soğuk ya da sıcak değildir. Orası güzel ya da çirkin de değildir. Kategori edilemez. Sadece bilinmezliğin dayanılmaz hafifliği vardır. Tanrının sureti gibi bir belirsizlik. tıpkı ona benzer, bilinmez ama tapılası bir görkemle.

Tecrübe kötüdür. Ölümden sonraki hayat muammadır ve tecrübe sadece bugünkü gündemi etkileyen bir borsadır. Sabit değişkenlere göre artan ya da azalan. Aynı hatalara tekrar düşülen, her defasında daha da acıtan darbeler indirir beyne. Tecrübe, edinilmiş fakat fayda sağlamamış ve bu hayatta gözlenmesi mümkün olmayan kontrolsüz acı çoğalımıdır. Diğer hayat için ise, henüz kimsenin yapabileceği bir şey yok.

Belki orada anlatır biri; bugünü, hangi canı kurtarmak için bir elçiye zeval ettiğini.

Ç 2'2'15

24O

Nefretle ördüğün kozadan seni, mutlu etmek üzere çıkardıklarında da yanıyor canın. Kimse bir şey yapamıyor. 

Opus ll

Bir el silah sesi duyuldu. 

Dolmak için yıllarını vermişti içindeki nefese

Boşalması saniyeler aldı

Hatrı sayılır bir kalabalık ve utancın ardına gizlenen telaşlar sardı etrafını

Ne kadar önemsendiğinin bir önemi yoktu artık

Öldükten sonra kitapları okunacak

Hiç bilinmeyen besteleri duyulacaktı

15 dakika için meşhur olacağı zaman dilimine girmişti çığlıklar içinde

Çantasından bir telefon,sigara paketi ve Edip Cansever kitabı saçılmıştı kaldırıma

Son kaldığı yerden kıvrılmıştı sayfa

Ağıt yakanlar içinde en soğukkanlı olanı ayak ucunda duran tekefona sarıldı

Ve arama listesindeki son numaraya yeltendi

Diliyle aklı arası mesafe uzadıkça uzadı

Aradı bir cesaret

Telefonuna baktı kadın

Hiç tanımadığı bir adam vardı bu kez ucunda

Öğrendi çünkü öğretildi ölüm

Telefonu kapattı nefesi kapı duvar

Arama listesinde O'nun ismi vardı

Saat 13:58

Bir arama kaydı

Alelade bir konuşmaydı

Ekrana dokundu kadın

O'nun o ışık huzmesine hapsolduğunu düşündü

Telefon ekranında her şey yerli yerindeydi

Hayatının artık bambaşka bir yöne gideceğini söylemiyordu telefon

Yapabileceği tek şey hayatın en son bırakıldığı haliyle hatırlammasını sağlamaktı

O günden sonra her gün

Kadın telefonuna düşen günlük konuşma kayıtlarını sildi

Son arama listesindeki görüntü hep hatırlamak istediği gibi kaldı

Üzerinden geçen 2 yılın ardından o ekrana her baktığında kadın

O son konuşmayı düşündü

Alelade 

Sesini son kez duyacağını hiç bilmeden  yaptığı umarsız konuşmayı

Son kaldığı yerden kıvrılmıştı hayat

Opus I

"Neden ben!" dedi sonra "Neden ben?"

"İki kolun ucunda iki elim var

Aynı cinayetin ihtimaliyim

Herkes kadar 

Neden yalnız benim elimde kan var. "

Yol

Kelimeler çekecekti bütün yükü

Alıp seni yanıma koyacaktı

Kavgalı gürültülü

Parçalı bulutlu

Kırılan yerlerinden keserek ömrü

Yarayla barışık 

Şiir çekecekti bütün yükü

Alıp seni benden uzağa koyacaktı

Büyüdükçe büyüyecekti özlem

Bir tahtalı kurşuna kurban gidecekti öfkeler

Öfkeler domino taşları gibi birbirini sırtından vuracaktı

Yalnızlık çekecekti bütün yükü

Önüme yutulmamış lokmalar koyacaktı

Boğulmamı izler gibi uzaktan

Aklıma nifak tohumları ekecek

Her fikri bir günaha çevirecekti

Şafak vakti biri daha eksilirken bu koğuştan

Ağzımdaki demir tadı nasır tutacaktı

Şarkılar çekecekti bütün yükü

Alıp seni aklıma koyacak

Her vuruşta intiharla sınayacaktı

Başıboş notalardan bir çığlık yaratıp

Senfoniler altında ezecekti sessizliği

Sen çekecektin bütün yükü

Gidenin işi zordu

İhtimallerin krallığında 

Terkedilmiş mutluluklardan biri

diğerlerinin kellesini kesip çıkacaktı tahta

Sen göremeyecektin 

Görememek üzere gidecektin aramızdan

Vakit geçtikte ağırlaşacaktı omuzlarındaki yük

Yaşlılar neden iki büklüm yürürler anlayacaktın

Sibemol

Bazı şarkıları başkasıyla dinlemek,

İkinizin yatağında başkasıyla sevişmek gibi.